Ik weet niet hoe het met u zit, maar verkiezingen, ik kijk daar altijd verschrikkelijk hard naar uit.

Naar het verkiezingslokaal, de gezellige drukte, mensen uit de buurt zien, het moment in het stemhok — al weken voorbereid en geïnformeerd, dus zo enorm veel tijd hoeft het allemaal niet te duren — en dan de receptie achteraf, wat blijven plakken, naar huis, eten, de televisie aan en de verkiezingsshows op mij af laten komen.

De moeder aller verkiezingen? Not so much. 

Misschien dat het elders in de stad en in het land anders was, maar in onze buurt was het ondanks het prachtige weer een doodse bedoening. Aan het buurtcentrum waar we stemmen staan voor zover ik me kan herinneren al altijd tafels met drank en hapjes, spelen er stapels kinderen en is het fijn rondlopen bij verkiezingen.

Vandaag: niets van dat.

Normaal gezien staan er rijen tot buiten en staan we zeker drie kwartier aan te schuiven — deze keer waren we op vijf minuten binnen en buiten. En geen receptie. Geen muziek, geen gezellige drukte, niets.

Ik denk dat het allemaal wat veel geweest is, de campagne. Ik lees overal dat het de meest interessante campagne sinds lang was, maar in de buurt merk ik vooral vermoeidheid op. Ik denk dat de vernielde en gevandaliseerde affiches al weken niet meer vervangen werden: da’s toch wel een veeg teken. Equal opportuniy vandalen, trouwens: van Turkse origine of niet, rood, blauw, oranje, geel of piratenpartij moest er allemaal aan geloven.

Ik ben er helemaal triestig van, verdorie. Verkiezingen zouden een feest moeten zijn, voor wie men ook stemt. Was dat nu echt overal, of was het Sluizeken-Tolhuis-Ham dat een beetje depri was?