Ik loop van dag tot dag lastiger. De vanzelfsprekende nonchalance waarmee sommige mensen sommige dingen doen, de aan het ondenkbaar grenzende arrogantie waar ze niet eens meer bij stil staan, de walgelijke zekerheid in zichzelf die ze projecteren, de akelige zelfgenoegzaamheid, aargh.

In de politiek, in het zakenleven, op de sociale mediats, overal.

Het is verdomme goed dat ik zwaar aan can’t be arsed-syndroom lijd, of ik noemde man en paard en ik maakte mij op specifieke dingen kwaad.

’t Zal dan zijn voor in de beslotenheid van mijn eigen hoofd, als ik er niet in slaag om het met andere dingen bezig te houden. Gelukkig zijn er boeken (en podcasts, en films, en televisie, en alles).

Maar serieus, godverdomme, wereld.