We hebben hier achter elkaar de eerste vier afleveringen van Balls of Steel bekeken en bij momenten zeer hartelijk gelachen.

Weinig of niets vernieuwends aan het programma, maar alleen een zaag maakt daar een punt van: als spaghetti goed gemaakt is, is dat goed, ’t is niet omdat het niet vernieuwend is, dat het plots slecht zou worden.

Wat mij wél en de kinderen niet opviel, is hoe véél er van andere dingen geleend was. En dus heb ik ze maar een paar afleveringen van Shooting Stars laten zien, en wat Fast Show. Ah ha!

En van Aha! gesproken: dan moeten we misschien toch maar eens een jaargang van Alan Partridge bekijken ook, om te illustreren hoe Hans Otten (dat ben ik — hallo!) gewoon al heel veel jaren geleden ook al bestond.

(Erg, trouwens, dat ik moest uitleggen wie Hans Otten was, en hoe groot die was in de mainstream, en hoe grappig die was in het echt en op Commissaris O.)