Twintig minuten wachten — jawel, twintig. minuten — om het spel in het geheugen van de computer geladen te krijgen.

Prutsen met die fucking Lenslok™, en hopen en bidden dat het maar een paar pogingen zou duren voor er iets leesbaars kwam.

En dan van Lave naar Zaonce en terug en dan naar Diso en terug!

Uren oefenen om gewoon maar te kunnen docken aan zo’n Coriolis-station!

Hele schriftjes volschrijven met prijzen van goederen en mogelijke routes uitrekenen! Naar Riedquat slaven verkopen — oh nee! Piraten!

Maanden en jaren gespeeld!

Zo ongeveer alles moest in het hoofd gebeuren: de graphics waren zowat onbestaande, wat in deze een troef was. De PC-versie van een paar jaar later, met meer kleuren en meer pixels, was in zowat alle opzichten technisch beter, maar ik vond het veel minder goed:

Dat was het probleem: de graphics konden nooit zo goed zijn als wat er in mijn hoofd zit, en dus waren ze contraproductief op PC. Beter geen grafische dingen dan slechte grafische dingen.

Ik ben Elite nooit uit het oog verloren: waar ik ook woonde, de doos van Elite lag altijd ergens zeer dicht in mijn buurt.

En toen hoorde ik dat David Braben van plan was om een echte, échte Elite te maken. met de technologie van nu. Ik heb die mens direct geld gegeven, en dan was zijn Kickstarter gelukt, en nu zijn we een kleine twee jaar later en kijk!

Aaargh! Het is uit!

Yay!

Als er één spel is waar ik een gaming pc voor zou kopen, en een degelijke joystick, dan zou het wel Elite: Dangerous zijn. Heerlijk spel, van wat ik er in beta al in gedaan heb.