’t Is al een hele tijd en het betert niet: ziekskes, lastig, niet slapen, geen goesting in niets, bleh, bah, bleh, meh, en al die dingen.

Ik heb dan twee reacties: aan de ene kant gewoon toegeven (niet naar buiten gaan, geen mensen zien, een aanval inzetten op het wereldrecord niets doen), en aan de andere kant toch ergens een beetje er proberen iets aan te doen.

En dus ga ik volgende week iets eten in Brussel met ex-collega’s en –gasp!– mensen die ik nog nooit gezien heb, naar aanleiding van het verlaten van de firma van een zeer fijne werknemer bij een aangename klant van vroeger. En doe ik nog eens een kwis mee, de week daarna.

En sleep ik mij elke week naar de kookles. Waar ik dan wel foto’s neem, maar waar ik eigenlijk niet de moed voor heb om die foto’s te bekijken en op het internet te sleuren.

’t Is erg. Ik denk dat alles misschien wel beter zou gaan als ik een kleiner, handiger fototoestel zou kopen. Dan zou ik weer wat meer foto’s nemen en zo.

Want zeg nu zelf: twee kweetniethoeveelgangenmenu’s gemaakt voor kerstmis en nieuwjaar, en dit is letterlijk de enige foto die ik genomen heb, van een stapel gequadrilleerd lam bij ons thuis:

En het is al een eeuw geleden dat ik nog de moed heb gehad om een foto van een beest te trekken — ik ben zó gefrustreerd door de beperkingen van mijn macrolens die géén MP/E 65mm is.

Ja, ik denk echt dat fotomateriaal kopen de oplossing is. Denk ik.