Het is erg, vind ik: als ik de partijen afloop waar ik op kan stemmen, voor Gent, Vlaanderen en Europa, en ik kijk zuiver naar het gedachtengoed, dan is er maar een klein lijstje partijen waar ik me voor zou kunnen inbeelden te stemmen.

Dat wil niet zeggen dat ik een afkeer heb van alle andere partijen, maar gewoon: ik heb prioriteiten.

In het lijstje staan en ook nog voor een partij stemmen, dat is een andere zaak. Zo stond Agalev en later Groen! jarenlang in mijn lijst, maar kon ik in eer en geweten niet stemmen voor een partij waar bijvoorbeeld een Mieke Vogels iets van betekenis te zeggen had. Ongetwijfeld in het echt een warme vrouw, proper op haar eigen, gedienstig, vriendelijk voor dier en kind, maar toch: zuiver, zuiver persoonlijk, en afgaand op wat ik moest lezen en zien in de media, kreeg (en krijg) ik ijskoude rillingen van het mens. En van nog een resem andere mensen bij die partij.

En dan, hoe meer ik geïnformeerd raakte, hoe meer ik de griebels kreeg van nog veel andere mensen bij nog veel andere partijen. ’t Moet een soort omgekeerde “onbekend is onbemind” zijn — om een verkeerd geciteerde Bismarck te parafraseren: politiek is gelijk sauciessen, hoe meer g’er van afweet, hoe viezer het wordt.

Met heel de soap rond de sp.a, vroeg ik me daarnet af of er soms niet een moment komt dat een hele partij zegt “och fuck, we doen de moeite niet meer — doek het boeltje hier maar op, we beginnen wel ergens anders opnieuw”? En of dat moment misschien niet eens aangebroken zou kunnen zijn voor een aantal partijen?