Ik was content van boek één, en aangezien het eindigt met een cliffhanger en er al een vervolg was: in de rapte ook gelezen.
Voor ongeduldige mensen: ja, dit is ook goed, en getverdimme ja, dit eindigt ook met een cliffhanger, en neen, hier is nog géén vervolg op.
Bespaar u de frustratie dus en wacht tot deel drie uit is, of het zou moeten zijn dat dat van hetzelfde hemd een neusdoek is, enfin, ge doet natuurlijk wat ge wilt.
Opnieuw hetzelfde concept, van een verhaal opgehangen aan gevonden oude foto’s. De peculiar children uit boek één zijn hun Miss Peregrine kwijt, ‘t is te zeggen, ze is veranderd in een vogel (wat normaal is want zij kan dat) maar ze kan niet meer terug veranderen (wat niet normaal is). Om haar te genezen hebben ze maar een paar dagen om van het ene eind van het land naar Londen te gaan, wat in 1940 niet evident is. Cue zigeuners, avonturen, Jacob die ontdekt wat hij allemaal kan doen met zijn peculiariteit, moeilijke beslissingen, onverwachte wendingen, slechte slechteriken, liefde, zelfopoffering, dood, the works.
Nu ik op voorhand wist dat het echt oude foto’s en dat het verhaal bij wijze van spreken rond de foto’s geschreven is in plaats van foto’s ter illustratie van het verhaal, had ik soms de indruk dat het wat bij de haren getrokken was: zo van “oh ja, er komt een zeer magere man in voor die niet veel bij te dragen heeft aan het verhaal, maar dat is gewoon omdat de auteur een wijze foto van een zeer magere man had liggen”.
Behalve dat: spannend, onderhoudend, en mijn dertig of vijfendertig jaar jongere ik zou dit ook nog zeer graag gelezen hebben.