Pfoei, wat een maand, op het werk. Het voelt aan alsof er nu meer dan een lang weekend zou moeten zijn, ook: we hebben daarjuist opgelijst wat er allemaal gedaan is, en waar we het dinsdag over gaan moeten hebben, en ’t is serieus de moeite.

Ik kan er met mijn hoofd ook niet goed bij dat het zondag al Pasen is. Hoe ouder ik word, hoe minder de kerkelijke feestdagen mijn leven bepalen — en vooral: hoe meer ik besef hoe veel die vroeger onze levens wél bepaalden. Wij leefden, of we nu naar de godsdienstles gingen dan wel naar zedenleer, en of we nu elke zondag naar de kerk gingen of niet, echt wel van feestdag naar feestdag, en dat is nu absoluut niet meer het geval.

Kerstdag is een dag zoals een ander, niet meer het einde van de advent (en we hebben ook helemaal geen adventskalender). Ik heb er geen flauw idee van wanneer aswoensdag is, de vasten is alleen nog een vage periode wanneer er weer eens over 40 dagen zonder vlees gedaan wordt op het internet, zelfs de halfvastenfoor gaan we al jaren niet meer naartoe. En dan spreken nog niet van al die andere feesten die meestal gewoon uit de lucht vallen genre Sis-klim-op en Maria-onbevlekt-ontvangen,

Onze nieuwe ankerpunten zijn, min of meer, de examenperiodesn en de rapporten van de kinderen (één degelijk op één vak na, één niet goed maar ook niet totaal rampzalig, dit trimester). En binnen een paar jaar zal dat dan ook wegvallen, en zal het leven één lange aaneenschakeling van dagen zijn. Des jours qui se suivent et se ressemblent.