Waar een paar dagen vakantie allemaal goed voor zijn: het gaat vooruit, boeken lezen als er niets anders te doen is. Het helpt ook dat ik ’s morgens niet moet wakker worden, en dat ik dus tot een stuk in de nacht kan lezen.
Dit is wat ik genoteerd had toen ik het de eerste keer las:
Deel drie, en meer van hetzelfde laken als deel twee. Leest als een TGV.
Nog altijd niets verrassends, of beter; écht verrassends, maar hey, dààr lezen we Kevin J. Anderson toch niet voor?
Yep inderdaad. Dit was zelfs niet meer uit op een avond en een nacht, maar gewoon op een nacht. Beginnen lezen als ik in bed gekropen ben, en doorgelezen, en toen was het uit.
Zeer vreemde ervaring wel: ik herinner met niets meer van de details van het verhaal, en ook niet echt meer iets van de grote lijnen. Wat is blijven hangen, zijn een aantal evoluties in een aantal personages.
Ik herinner me vaag dat een zekere arrogante aristocratische piloot tegen zijn eigen verwachtingen verliefd wordt op een mevrouw van bij de zigeuner-achtige Roamers, en dat het wederzijds is, maar hoe en wat juist: geen idee.
Ik herinner me zeer levendig dat ik enorm meeleefde met een ander personage, en ik dénk dat dat tegen mijn verwachtingen tragisch afliep — maar of dat in boek vier of vijf of zes gebeurt, geen idee. Ik weet wel nog zeer duidelijk waar ik was toen ik dat voor het eerst las: op weg naar mijn ouders, en de dramatische gebeurtenis gebeurde net toen ik aan de voordeur kwam gewandeld, ergens in de winter jaren geleden.
Geheugen is iets raars.
Voor de rest: met het verstand op nul en de blik op oneindig is dit een zeer aan te raden reeks. Op een Star Trek meets Dune-voor-tieners soort manier.