Echt niet evident: met twee kinderen van bijna vier en bijna vijf een hele dag op stap zijn. Eerst een uur of zo in de auto, dan naar de zoo in Antwerpen (eerste keer zoo!), zonder buggy of kar, uren aan een stuk van beest naar beest drentelen. Dan anderhalf uur of zo in de auto naar Limburg om Anna af te zetten op haar kamp. Dan een uur of twee zéér actief op de enorme speeltuin zitten. En dan bijna twee uur in de auto terug naar huis.

We hebben twee kleine crisismomentjes gehad toen er eentje zijn zin niet kreeg en dacht dat luid en hard wenen en roepen een oplossing zou forceren. Ah ha ha, da’s buiten de ervaring van vier andere kinderen gerekend. Wenen = geen aandacht krijgen tot het gedaan is. En ook: “ik wil xyz” een stuk of tien keer na elkaar zeggen is niét de manier waarop er bij ons xyz gekregen wordt. 🙂

Maar nee serieus: een groot succes, twee al met al zeer brave kindjes die nu zeer, zeer moe in hun bed liggen. Het zou wel eens kunnen dat ze morgen lang slapen.

De zoo was, euh, ja, de zoo hé. Ik word nog altijd ongemakkelijk van te kleine kooien voor dieren die eigenlijk de halve werelbol moeten ronvliegen of die een jachtterrein hebben van heelder stukken bos of savanne, maar hey.

Ik heb maar twee flagrante gevallen van dwanggedrag gezien (een kangoero-achtige die heel de tijd aan een hoek in een glazen wand stond te scharten en een zwarte panter die voortdurend van links naar rechts strompelde), dus da’s ook al een succes. En maar één hok waar er echt veel afval in lag — de stokstaartjeszandbak lag vol papiertjes van ijscrème en die dutsen van stokstaarten bleven ze maar proberen begraven.

Oh, en vier giraffen in een tijdelijke transferzone voor zebra’s, waar ze net langs elkaar konden schuifelen: ah well, hoop op beterschap binnen een tijdje, als ze groter zullen behuisd worden.