Aangenaam verrast, gisteren. Ik had op tinternet een recept gezien voor lenterisotto en dat zag er wel okay uit, dus waarom niet?

Sandra om groenten gestuurd, ik naar Rik om vis (intermezzo waarbij ik mijn portefeuille niet had en toen ik hem wel had, Rik zijn betaalbakje niet werkte, en ik dan de stad rond ben gereden op zoek naar een geldmachine, om uiteindelijk via de Dampoort aan de Vrijdagmarkt te eindigen en dan terug naar Rik die zei dat ik ook gewoon mijn schuld had kunnen op het bord laten zetten en dan de volgend ekeer betalen — 18 kilometer fiets later).

Ik begon aan die risotto, en ik dacht: ik houd mij aan het recept. Oei, er zijn maar 250 gram peultjes in plaats van 350. Waarop Sandra opmerkt dat niemand dat eigenlijk graag eet en dat we er dan maar wat meer erwten bij kunnen doen. Waarop ik: euh ja, waar ben ik mee bezig? Een recept volgen voor een simpele risotto?

Ajuin en selder en sjalot fijn gesneden, zacht gebakken in olijfolie (niet gebruind!), een geut carnaroli-rijst erbij gekapt, zonder vloeistof mee laten bakken in de olie tot de rijst wat wit ziet en een beetje naar nootjes ruikt, blussen met witte wijn, en dan pollepel per pollepel met bouillon al roerend zacht laten worden. (Ja, ik weet dat het ook zonder roeren kan en met alle vloeistof ineens, maar ik roer graag in risotto.)

Op het einde geblancheerde mange-touts en erwten eronder geroerd, een paar dikke klonten boter, peper, zout, en een handvol vers geraspte parmezaan.

En helemaal op het einde een handvol fijn geciseleerde munt over strooien — en dat maakt al het verschil, van de winterkost die risotto toch wel meestal is naar iets fris-achtigs.

De vis die we erbij hadden was blauwe lengfilet: iets tussen zeewolf en kabeljauw van textuur en smaak, en zeker voor herhaling vatbaar.