Het mocht gedaan zijn, voor Zelie. Ze was er meer dan klaar voor, de rest van haar leven. Ze had het gehad, die hele humaniora.

Het was nog één keer school, met proclamatie en prijsuitreikingen en receptie en afscheid nemen, en dan nu: Het Leven.

Het is nog maar net geleden — en als het in woorden zou gezegd moeten worden, was het “met grote onderscheiding” in het totaal, “met grootste onderscheiding” voor talen en wetenschap,  en zelfs “met grootste onderscheiding en gelukwensen van de jury” voor wiskunde — maar het is alsof het rapport al irrelevant is.

Deze week achttien geworden en afgestudeerd, en klaar voor al wat volgt. Talent en hard werk: iets met wereld en oester, en dat ik niet kan wachten om te zien hoe het allemaal uit zal draaien.