We hadden vandaag een cursus mindfulness op het werk, voor wie daar zin in had.

I’ll try anything once, dus ik dacht, hey, waarom niet? Best case leer ik iets bij, worst case is het een bonding experience en haal ik er leutige anecdotes uit om thuis te vertellen.

Weelll… ’t was wel in orde. Het werd gegeven door Heidi Does, die weet waar ze het over heeft.

Ik ben me na een dag nog pijnlijker van bewust dat ik echt niéts heb met lichamelijke dingen doen (serieus, de oefening op het einde was een ontstressingsoefening, iets met armen naar boven en naar beneden doen, en ik heb me in zéér lang niet zo gestresseerd gevoeld). En dat ik content ben dat ik tegenwoordig ook gewoon “nee” kan zeggen, en dat ik op tijd probeer afstand te nemen van de dingen. Dat ik het door de band wel doe, de dingen aanvaarden zoals ze zijn (vanmorgen is mijn slot van de fiets gevallen, haja, trein gemist, niets aan te doen, ik ga er mij zeker niet in opwinden — dat soort dingen), maar dat er wel iets te zeggen is voor het zeer bewust te doen, genre gewoon aanvaardend constateren dat de zon schijnt of dat mijn voeten koud hebben of dat het brood eigenlijk een dag te oud is of juist zeer vers.

Niet dat ik het overal mee eens ben. Misschien heb ik het verkeerd begrepen, maar ik had de indruk dat de enige manier om te bekomen van intellectuele arbeid (ontwerpen, een workshop doen, schrijven), iets niet-hersen-gericht is. Dus dat het blijkbaar onmogelijk is om te ontspannen door een boek te lezen, maar dat het best gaat door aandacht te schenken aan iets helemaal anders — uw lichaam, of de wereld rond u, niet-cerebraal, aanvaardend en rustig constateren.

Ik ben het daar niet mee eens. Niets relaxeert mij zo goed als kennis ingelepeld krijgen, via pakweg een podcast of een boek of iets op de Youtubes.

Maar hey. Misschien moet ik nog maar eens een boek lezen over Mindfuln… ah drat. Catch-22.