Ik ben de meest coulante en verdraagzame mens ter wereld. Het is onnoemelijk zelden dat ik ergens lastig van loop of mij ergens in opwind. Gelijkmoedigheid is my middle name, en alles.

Maar er zijn toch een klein aantal dingen waar ik irrationeel ambetant van word. Zoals bijvoorbeeld

• Mensen die in een normale situatie van mens tot mens spreken alsof ze voor een klaslokaal van dertig man staan.
  Er zijn precies twee soorten mensen: mensen die default op normale conversatietoon spreken, en mensen default in presentatiemodus staan. Bah voor dat tweede. Ik kan ook luid en duidelijk spreken als dat moet, maar ik vind dat ge dat standaard niet doet. En ja, dan wordt ge soms niet begrepen. Pech. Dat weegt niet op tegen heel uw omgeving storen.
• Mensen die een emailadres of intagramnaam of twitter dinges hebben met een verkleinwoord achteraan, als dat hun naam niet is. Pas op, ik heb ook een ding tegen voornamen die zelf een verkleinwoord zijn (sorry, Leentje, Lotje, Aagje en Wiebke) want waar slaat dat in ‘t hemelsnaam op?, maar ‘t is niet dat ge daar zelf iets aan kunt doen.
  Een zelfgekozen naam op de interwebs daarentegen… Een man van 43 die zichzelf victortje75 noemt, serieus? Christinetje, Lindseytje, Stefantje, Jeroentje, waarom?
• “Ik zal dan is komen met men vriendin”. Nee, consistentie is niet mijn ding, ik weet het. Ik heb zelf een reeks, euh, idiosyncratische manieren om dingen te schrijven, en yay voor taalparticularisme en alles, maar neen, “is” voor “eens” en “men” voor “mijn” is nooit OK.
• Armbandjes rond de enkel, en ringen rond de duim. Say no more.
• Engels met Vlaamse stopwoordjes ertussen: (met zwaar Vlaams accent) “So we’re going to first do this hé, and then we’re going to, allez, you know, do that hé.” Brrr. Daaraan verwant: mensen die accenten in het Engels schrijven om nadruk te leggen. Zoals die “The most romantic movie èver” die ik zonet zag passeren op de Twitters. En neen, dat een dichter ooit wel eens “learnèd friend” schrijft om ervoor te zorgen dat “learned” in twee lettergrepen uitgesproken wordt, dat is geen excuus.

Hm. Ik kan eigenlijk nog wel een tijdje door blijven gaan.

Hm.