Star Trek: The Next Generation blijft tussen onderhoudend en goed in seizoen vier.

The Drumhead is een aflevering die ik graag twee keer zo lang had gezien, en lichtjes anders.

Het verhaal begint met een Klingon op een uitwisselingsprogramma, waarvan vermoed wordt dat hij spioneert voor de Romulans (subplot dat al een tijdje aan de gang is, dat een deel van de Klingons de Romulans genegen zijn), en dat hij ook verantwoordelijk is voor een ontploffing aan boord,.

Komt een admiraal Satie aan boord, met een Betazoid aan haar zij. Die ze direkt gebruikt om de Klingon te ondervragen, waaruit blijkt dat hij jawel een spion is maar neen hij heeft geen sabotage gepleegd. Satie’s conclusie, meteen: dan moet er iets veel groter aan de hand zijn! En dus begint ze iedereen te ondervragen met haar creepy tamme Betazoid.

Tot ze aan een zekere Simon Tarses komen. (“Simon Tarses”, trouwens? Ik moest meteen denken aan Robert Price’s redelijk overtuigende case dat Simon Magus en Paulus van Tarsus dezelfde persoon zouden kunnen geweest zijn — zie alhier voor meer over Simon.)

Simon Tarses dus, waar de Betazoid meteen van merkt dat hij een Geheim heeft. En dat Satie meteen tot de conclusie komt dat hij in het complot zit.

En dan wwordt het helemaal McCarthyaans: ondervragingen in publiek, iedereen verdacht, show trial en alles.

Het was lang geleden dat ik mij zo ongemakkelijk voelde bij een aflevering van Star Trek. Tegen dat we aan pakweg 4/5 van de aflevering zaten, voelde het echt aan alsof het allemaal om zeer zou gaan — als het een serie van 2019 was in plaats van een aflevering uit 1991, had dit een heel seizoen kunnen zijn.

Want op dat moment is het inderdaad, op een andere manier bekeken, allemaal zeer ambigu aan boord van de Enterprise: Picard, kapitein, heeft niet zo lang geleden 39 schepen met meer dan 11.000 mensen aan boord vernietigd, toen hij Locutus of Borg was. Worf veroordeeld door de Klingons als zoon van een spion en saboteur voor de Romulans, verantwoordelijk voor talloze doden. De Enterpreise heeft dingen meegemaakt die geen enkel ander schip op honderd jaar meemaakt — en is dat allemaal wel toevallig? Ze hebben de afgelopen drie jaar niet één keer maar negen keer de Prime Directive, de allerheiligste wet van de Federation, geschonden!

Helaas, en dat is wat ik zou veranderen, weten we al bij het begin van het showproces dat er geen sabotage was: de ontploffing was het gevolg van een slecht onderdeel bij het vorige onderhoud. Waardoor het allemaal veel minder moreel ambigu is dan het had kunnen zijn. Dat, en ze hebben maar 40 minuten om het hele verhaal tot een volledig einde te brengen. Admiraal Satie stort volledig in nadat Picard het aandurft! om haar vader te citeren: “With the first link, the chain is forged. The first speech censured, the first thought forbidden, the first freedom denied, chains us all irrevocably.”

Het had een film kunnen zijn van anderhalf uur, met een climax zoals “You can’t handle the truth” in A Few Good Men (van 1992, een jaar ná The Drumhead). Het liep allemaal te snel af.

Maar het was wel zeer beklemmend. En meer relevant in 2019 dan in 1991. Alhoewel. Een paar maanden na de val de Muur hadden we eventjes hoop, in die tijd. The Drumhead werd uitgezonden in april 1991. Toen was de oorlog in Joegoslavië juist begonnen, en wisten we dat het allemaal om zeep was.