Het is geeneens weekend, voor de kinders, want in het weekend zijn er duizend activiteiten te doen.

Nee, ’t is zondagnamiddag laat, maar dan zonder de dreiging van een nakende schooldag. Nog minstens een maand dat ze thuis zitten en dat alle activiteiten opgeschort zijn. Voetbal, scouts, toneel, D&D, circus, alles alles alles.

Ik heb er geen idee van of de mannen van de verbouwingen nog gaan langskomen.

En ik weet ook niet goed of ik nog veel naar het werk zal gaan. Naar het werk gaan, dat is in de trein gaan zitten en dan in de metro, en nu dat ze de helft van de piekuurtreinen afgeschaft hebben, zullen de treinen paradoxaal genoeg voller zitten, vermoed ik.

Door de band ben ik niet zo’n contactopnemende persoon, van handen geven of dergelijke, maar ik kom wel heel de tijd aan min gezicht en als ik werk, zit ik wel heel de tijd in een omgeving waar veel mensen komen die op veel plaatsen geweest zijn waar veel andere mensen komen.

Ik kan thuis werken maandag. Ik had een vergadering bij de Federale Overheid, maar ik heb die afgezegd. Ik zou eigenlijk zeker twee volledige dagen naar Brussel moeten (trein heen, bus, internationale omgeving, bus terug, trein terug), en vrijdag heb ik ook een vergadering in Brussel (trein, volle metro, ministerie, metro, trein) maar ik zie het eerlijk gezegd niet zo hard zitten.

Niet dat ik zeer hard aan het panikeren ben of zo, maar mijn nieren zijn zo goed als helemaal om zeep — er blijft een paar procent functionaliteit over — en ’t schijnt is dat redelijk funest voor ontstekingen en alles. Dus als ik de Vuile Beeste zou te pakken krijgen, zou dat Niet Zo Goed zijn.

Afijn. We zien wel.