Ik was ergens aan het lezen over zeker te bekijken series. Ik probeer altijd enorm hard spoilers te vermijden, maar de twee of zo zinnen die ik over Counterpart las, vond ik direct interessant genoeg om het op mijn lijst te zetten. Ik was al verkocht bij “parallelle werelden”, eigenlijk, maar “magistrale J.K Simmons” trok mij over de streep.
Begin ik te kijken, bedenk ik “hey, ik heb deze aflevering al gezien”. Ga ik kijken in de lijst van dingen die ik vorig jaar en dit jaar bekeken heb, zie ik dat het er niet tussen staat.
“Okay”, denk ik dan, “Misschien heb ik alleen maar het eerste seizoen gezien, maar nu is er een tweede en laatste seizoen, en allez hop.” Ik heb wel eerst gekeken of het op een cliffhanger eindigt of niet — ik lees van niet, en dus is het de moeite waard om tijd in te investeren.
(De serie is trouwens gecancelled omdat ze te mannelijk was. Serieus. Maar echt, serieus.)
Begin ik vandaag aan het tweede seizoen en bedenk ik “hey, ik heb deze aflevering ook al gezien”.
Zucht.
Kijk, ik vind het geen slechte reeks hé, maar ‘t is echt geen goed teken dat ik blijkbaar twee seizoenen van een serie al bekeken heb, en mij hier en daar wel dingen kan herinneren, maar dat alle wendingen toch nog verrassingen blijven.
De deux choses l’une: ofwel is de serie gewoon niet zo bijblijvend of herinneringswaardig. Ofwel is het onherroepelijke verval ingezet in mijn hoofd.
Ergens wel fijn, dat ik dan veel dingen kan herbekijken zonder mij te gaan vervelen. Maar ergens ook angstaanjagend, toch wel.