Urgh. Het is niet altijd een goed idee om puberaal tienerdrama te mengen met internationale politiek. En dat is helaas wat hier gebeurt.

Juliette is 17, maar ze is nu Supreme Leader van heel Noord-Amerika. Het komt, vrees ik, een beetje belachelijk over. Niet ‘t Is te zeggen: bij mij komt het wat belachelijk over; het doelpubliek (meisjes van 13?) vinden het allemaal A-OK. Ter illustratie een stukje uit één van de bijna 25000 vijfsterrenreviews op Goodreads:

i’m gonna disclaim right now that when this arrived on my kindle i had such a horrendous panic attack that I thought I would have to delete my twitter and DNF this. I told my friends to spoil me how this ends because I knew I could never stand it otherwise. and i stand by the fact that i would not have made it through this book without knowing what happens. i was so terrified.

but anyway OH MY GOD
i don’t have enough characters left in this review to make a list of all the things i loved. there were imperfect parts, and i was wary that i would have to pretend this never happened, but i can only repeat: OH MY GOD

update: fuck it, i’m gonna make a list.

-NAZEERA COULD CHOKE ME WITH HER BARE HANDS AND I WOULD THANK HER FOR IT. I HAVE NEVER BEEN SO BLESSED BY A FEMALE FRIENDSHIP. HER CHALLENGING KENJI ABOUT COVERING HER HAIR. HER FLIPPING HIM OFF. HER POWERS. HER KINDNESS AND COMPANIONSHIP. I’M UTTERLY DECEASED

…en zo gaat het door, pagina’s en en pagina’s lang. Met in één tekst de originele review, en bijkomende gedachten na tweede, derde, vierde en vijfde lezing.

Verre van mij dat ik zou haten op het doelpubliek, maar ‘t is wel om even te duiden dat ik er écht niet bij hoor. Abstractie makend van alle plotgaten was het wel aangenaam lezen. Een aantal fijne nieuwe personages bij (onder meer inderdaad die Nazeera), en een reeks nieuwe onthullingen over Juliette en haar verleden. (En dat van Adam en Warner.)

(Maar dit is écht niet voor volwassenen geschreven. Hoboy.)