Volgende week is er een hele-dag-vergadering op het werk. In persoon. Gelijk, face to face. In het echt. Lijfelijk. Met stapels en stapels mensen.

Het zal de eerste keer zijn sinds begin 2020 dat ik fysiek naar het werk ga. Ik ga een stapel collega’s in het echt zien die ik nog nooit in het echt gezien heb. En ik ben er nu al een tijd niet zo goed van.

Er is niets zo goed als samenkomen in een meeting op het internet. Niemand ziet dat ik heel de tijd met mijn benen zit te wippen. Ik kan verexcuseerd worden als ik mensen niet in de ogen kijk. Ik kan terwijl ik luister andere dingen doen zonder onbeleefd over te komen. De kat die staat te zagen aan mijn voeten oppakken en over mijn schouder leggen. Video’s van industriële processen op één van de andere monitors zetten.

Mijn gedachten op orde houden door een verslag van de meeting typen terwijl de meeting bezig is. Rap iets opzoeken als iets op de punt van mijn tong ligt maar er niet van wil springen.

En dan —bliss!— de meetings zonder camera, waar ik gewoon kan rechtstaan en over en weer lopen, of het geluid zeer luid zetten en ondertussen iets gaan halen om te drinken beneden. Mijn gezicht in de plooi leggen die ik wil — fronsen, in mijn haar scharten, kwaad kijken, en veel, véél zuchten en rologen.

Meetings op het internet, dat wil ook zeggen thuis werken, zonder enig geluid rond mij, met niemand in de buurt, en de hele werkdag geen levende ziel tegenkomen. Want het is vooral, vooral: niét die constante druk van mensen rond mij, van lichamen in een ruimte. Niet voortdurend moeten denken “hoe zou een normaal mens hier nu op reageren?” en dan daar een benadering van proberen doen — en als dat dan mislukt, doen alsof er géén bodemloze put in mijn borstkas zit en gewoon verder gaan.

Nee, ik kijk er niet naar uit, zo’n volledige dag.