Veel goeie dingen, een paar meh dingen, een paar kakdingen ook.

In de reeks kak:

• Car Masters: Rust to Riches. De derde reeks van een een serie autoverbouwingen. Concept: ze kopen een auto en verbouwen die, waar ze dan een beetje geld en een andere auto voor krijgen, die dan ook verbouwd wordt en voor meer geld en één of meer nóg betere auto’s geruild wordt, enzoverder. Elk seizoen hebben ze een einddoel voor ogen, dat hen dan naar de “next level” zal krijgen. Op het einde van seizoen twee hadden ze een soort supercar gebouwd en weggegeven aan een museum, met het doel een beter soort (rijkere) klanten te krijgen. En dan krijgen ze die, en zijn ze niet content, want de baas kan zijn ‘visie’ niet kwijt. ‘s Mans visie is: lelijke bling en jaren-1990-spinnenwebben. Enfin ja, het loopt weer meer verkeerd dan wat anders, en op het einde zijn ze wel een stapje verder: er komt een investeerder bij die twee werknemers aanbrengt. Ik voorzie conflicten tussen de investeerder en de baas, volgend jaar.
• Dream Home Makeover: dominante vrouw en haar flauwe plezante onderdeur van een man doen keer op keer dezelfde makeover. Veel wit, een donkere accentkleur en instagramdecor. Of het budget maar een paar tienduizend dollar of verscheidene miljoenen is, maakt niet zoveel uit: het blijft min of meer hetzelfde. En het gezin is op het griezelige af gesuikerd perfect. En zij spreekt heel de tijd met irritante vocal fry en vraagintonatie en alles is awesome en aaargh.
  Nog drie afleveringen en ik heb de drie seizoenen op Netflix gezien. Pff.
• Persuasion: ik was bereid om het, tegen de opinie van het internet, niét slecht te vinden. Helaas. Echt niet goed. Het kan mij geen knijt schelen dat het niet “echt” Jane Austen is, het kan mij wél schelen dat er negatieve chemistry is tussen de twee personen die eigenlijk hopeloos op elkaar verliefd zouden moeten zijn.
• Kids in the Hall. Het spijt me verschrikkelijk, maar neen. Ik heb de originele reeks niet gezien, ik heb de film niet gezien, ik heb alleen dit om mij een idee te vormen. Ik vond dit gênant slecht. Ik heb anderhalve aflevering gezien. Meer lukte niet.

In de reeks meh:

• Trainwreck: Woodstock ’99. Documentaire over Woodstock 1999. Drie afleveringen, had ook op een half uur gekund.
• The Most Hated Man on the Internet: Documentaire over Hunter Moore, de mens die met Is Anyone Up? zowat revenge porn uitgevonden heeft. Drie afleveringen, had ook op een half uur gekund.
• The Terminal List: Chris Pratt doet zijn best, daar niet van, maar het blijft toch een redelijk meh-serie. Het is zeventien dagen geleden dat ik het zag, en ik moest al naar de interwebs gaan om te weten te komen waar het over ging.
  Oh en ook: acht afleveringen, had ook in een aflevering of drie gekund.
• Resident Evil: opnieuw iets waar ik me niet veel van aantrek dat het niet precies de lore van het hele Resident Eviluniversum volgt, maar dat ik me wel aantrek van de algemene saaiheid. Dit zou immens spannend moeten zijn, het was het niet.
• Starship Troopers 2: Hero of the Federation: ik had Starship Troopers herbekeken, en het plan opgevat de hele serie te bekijken. Na de tweede film heb ik dat plan maar weer even op ijs gezet. Echt geen goeie film, dit. En nog zoveel teleurstellender omdat Startshop Troopers zó enorm goed is.
• Iron Chef: Quest for an Iron Legend. Het punt van Iron Chef is dat er enorm bekende Iron Chefs zijn. Dit is een nieuwe reeks en iedereen is nieuw, dus ik heb nooit het gevoel dat er echt Iron Chefs zijn. En het is allemaal zó duidelijk niét op het moment zelf uitgevonden, dat ik er op den duur gewoon mee gestopt ben.
• Thor: Love and Thunder

Niet slecht, maar ook niet echt uitstekend:

• Treadstone: ‘t is Jason Bourne-achtig. Spannend en degelijk hé, daar niet van. Maar ik was er niet van omvergeblazen.
• Manifest: pfffja. Een soort rehash van Lost en nog wat andere dingen. Gecanceld na drie seizoenen met een cliffhanger op het einde. Het schijnt dat de serie ergens anders verder zou gaan, ooit. We zien dan wel, zeker?
• Girl in the Picture: moeilijk om dit “goed” te noemen, of er eigenlijk gelijk wat over te zeggen. Zo een verschrikkelijk verhaal, bah.
• Snowflake Mountain: een soort bootcamp voor kinderen die veel te hard verwend zijn. Té veel scripted content, niet slecht in zijn genre, maar ook niet goed.
• Nonkels: ik heb soms hard gelachen. Maar niet genoeg om het uitstekend te vinden.
• The Staircase: ik had de Franse documentaire al gezien, wat dus wou zeggen dat ik hier zo ongeveer alles al van wist. Het zou wellicht beter geweest zijn als dat niet het geval was. Maar bon.
• Curb Your Enthusiasm, seizoen 11: degelijk maar niet uitstekend.
• The Boys, seizoen 3: ik vond het gelijk minder dan de vorige seizoenen. Nog goed hé, daar niet van.

Zeer goed:

• Night Sky: J. K. Simmons en Sissy Spacek doen dat fantastisch, een ouder koppel spelen. We moeten daar eerlijk over zijn: dit had ook een film kunnen zijn in plaats van een serie van 8 afleveringen, maar in dit geval stoorde het mij niet. Meditatief, soms. Spijtig dat er geen degelijk einde was, en dat de serie dan ook nog eens niet hernieuwd is.
• Reacher: gebaseerd op Killing Floor, het eerste boek in de Jack Reacherserie van Lee Child. Spannend, goed geacteerd, uitstekende special effects, zeer zeer content van.
• Ms. Marvel: meer uit sympathie, misschien, want ik vond dat er eigenlijk wel wat méér had mogen gebeuren in dit eerste seizoen. Of beter, dat er meer afleveringen hadden mogen in zitten.
• The Umbrella Academy: een zeer goed seizoen, vond ik.
• RRR: belachelijk, maar zeer goed.
• Keep Breathing: een survivalserie. Vrouw stort neer met vliegtuig, moet op de één of andere manier overleven in de wildernis. Ik vond het bijzonder goed. En een uitstekend einde, ook.
• Carter: ongeveer hetzelfde gevoel als bij RRR: zó hard over the top dat het uitstekend wordt. Ik kan mij geen andere film herinneren met een zó lange en zó overdreven actiesequentie: vliegtuigen en auto’s en helicopters en treinen en al. Zot.