We zijn met het hele gezin naar de nieuwe Thor gaan kijken.

Ten eerste: ik begin het alsmaar minder leutig te vinden om in de cinema naar een film te kijken. De zaal was bijna leeg, maar er zaten toch nog te veel mensen naar mijn goesting te veel lawaai te maken. En de zetel is oncomfortabel, en het licht van de nooduitgang links van het scherm schittert heel de tijd in mijn oog.

Ten tweede: wat een rare film. Het is gelijk een sketch-comedy-reeks, waar een reeks afzonderlijke vignetten naast elkaar gemonteerd zijn zonder al te veel samenhang. Ik ben ervan overtuigd dat er veel meer gefilmd is dat er voor hetzelfde geld ook had kunnen in zitten. Misschien dat er dan wel wat meer samenhang had geweest, maar ik vermoed van niet.

De toon gaat van serieus naar niet-serieus en terug, ’t is om emotionele whiplash van te krijgen. Er zitten plotgaten zo groot als een olifant in, van begin tot einde. Er wordt zelfs niet meer gedaan alsof dat er een zekere vorm van realisme in moet zitten.

En Chris Hemsworth staat ondertussen zó stijf van de anabole steroïden of godweetwatanders dat hij zijn gezicht gelijk niet meer kan bewegen.

Nee, ik vond het niet goed.

Spijtig.