Ik kijk niet meer gelijk een zot naar series, de ene aflevering na de andere. Ik kijk met mate.

De afgelopen maand gezien:

• Alice: ’t is met tijdreizen en een vrouw uit de toekomst die in het verleden blijft en een kind krijgt en allerlei. Ik vond het zeer degelijk.
• Alchemy of Souls: fantasy en dingen, met verwisselingen van lichaam en alles. Uitstekend. Dertig afleveringen van een uur, en geen moment saai. Meer nog: het hadden er gemakkelijk een aantal meer kunnen zijn — de allerlaatste aflevering was mij te action-packed en te veel in één.
• L’Agence: reality over een familie in Parijs die huizen en appartementen voor zeer rijke mensen koopt en verkoopt. Onderhoudend. Leutig om te kijken naar mensen met enorm veel geld.
• Beef: een banaal geval van verkeersagressie escaleert tot een existentieel iets. Heel erg aangeraden.
• Mr. Queen: een chefkok van nu verdrinkt en wordt wakker in het lichaam van een negentiende-eeuwse koningin. Twintig uitstekende afleveringen, en een einde dat beter is dan ik had kunnen hopen.
• Juvenile Justice: over een jeugdrechter die jeugdcriminelen haat. In de loop van de reeks ontdekken we onder meer waarom dat is. Geen comedy of amoureuze perikelen, wel een uitstekende reeks van tien afleveringen met degelijke closure op het einde.
• My Name: vader die ooit politie was maar overgelopen is naar een misdaadbende wordt vermoord, dochter wordt opgenomen in de misdaadbende en later als mol geïntroduceerd bij de politie. Shenanigans ensue. Opnieuw geen comedy of liefdesgedoe, opnieuw een uitstekende korte reeks (8 afleveringen) met een uitstekend einde.

Om wat tegengewicht te geven aan die serieuze series met weinig clichés, ben ik dan maar begonnen aan One The Woman. One the woman? Aha ja, ’t is 원 더 우먼 en dat wordt uitgesproken als “wonder woman”. Eén vrouw is de schoondochter en enige erfgename van zo een van die enorme Koreaanse bedrijven, maar ze wordt behandeld als Assepoester. Een andere vrouw is openbaar aanklager maar ook de dochter van de baas van een criminele bende. Ze lijken als twee druppels water op mekaar. De ene verdwijnt, de andere wordt aangereden en verliest haar geheugen, wordt verward voor de eerste, etc. etc.

Alle, maar dan ook alle clichés, op elkaar gestapeld.

Moet ook eens kunnen.