Met het ontslag van Rutte is het Caroliene? Help!-filmpje weer even in de actua. Het lijkt heel hard op het nog meer viraal gegane filmpje van Rick Perry:

En het deed me terugdenken aan een moment dat ik een gelijkaardig iets had — het klamme angstzweet breekt mij nog altijd uit. Het was een tijd geleden en ik moest in een live uitgezonden interview iets ernstigs komen verdedigen.

Met stellige zekerheid en aplomb, zonder verpinken of twijfel, doodslaan met onweerlegbare argumenten. Ik had het in de dagen en weken ervoor al ettelijke keren gedaan, in grote en kleine gelegenheden en zalen, voor politici, voor journalisten, voor vrienden en kennissen, voor medestanders en voor fellow travelers en criticasters, voor geïnteresseerden en niet geïnteresseerden.

Het was ook niet de eerste live uitzending.

Ik had een betoog met argumenten, en mijn idee was eenvoudig in drie duidelijke punten uit de doeken te doen: punt één zus en zo om die en die reden; punt twee dit en dat om déze redenen.

Ik wist al toen ik aan mijn eerst punt begon dat ik vergeten was wat het derde punt was.

Totaal, maar dan ook totaal wég. Geen flauw idee mee. Misschien omdat ik een aantal slapeloze nachten verder was, misschien wegens de verzengende hitte, misschien om ikweetnietwelke reden.

Ik had niet het minste idee wat mijn derde ding was, en terwijl ik het eerste punt uit ana het leggen was en kort de kritiek weerlegde en praktische vragen beantwoorde, en ik voor het tweede punt hetzelfde aan het doen was, bleef ik maar zoeken en graven en scharten naar wat-verdomme-dat-derde-punt-nu-ook-weer-was.

Na al die jaren weet ik niet meer wat het eerste, tweede of derde punt was, en ook niet meer hoe ik uiteindelijk aan dat derde punt raakte, alleen dat het mij net op tijd weer te binnen schoot volledig met bijhorende argumentatie. Maar wat mij vooral bij is gebleven: die urenlange kille paniek, een paar minuten lang, terwijl ik wist dat ik het niet meer wist, en het verwoede tegelijkertijd blijven luisteren en spreken maar ook het kil panisch zoeken, nadenken en tijdrekken om te kunnen blijven zoeken en nadenken.

Ik had er mij uit kunnen lullen, daar niet van, en het is goed afgelopen en geen mens heeft ooit een idee gehad van wat er in mijn hoofd gebeurde.

Maar sinds dan heb ik veel empathie voor de Ruttes en de Perry’s van deze wereld.

En godbetert ook begrip voor die oude dooddoener waar ik 4/5 van mijn leven geen begrip voor had: “ik had een blackout op het examen”.