Rachel Barenbaum
Grand Central Publishing, 2022, 433 blz.
Ik had het al moeilijk met het vorige boek dat ik las, maar ik weet niet wat er met dit boek aan de hand was. Of misschien weet ik niet wat er met mij aan de hand was: ik heb bijna drie weken gedaan over een boek dat ik normaal op een dag of maximum twee zou uitgelezen hebben.
Het is niet eens een slécht boek, trouwens. Het is met tijdrijzen en drie generaties vrouwen: de eerste, Anna, met een trauma omdat ze haar moeder verloor tijdens de Russische Revolutie, dan haar dochter Molly met een trauma omdat haar pleegouders die ze op vraag van Anna naar de VS hadden gesmokkeld haar in een andere richting probeerden te duwen dan ze wou, en dan háár dochter Raisa met een trauma omdat Molly haar in de steek gelaten had wegens drugs en verslaving en gevangenis.
Het zit allemaal goed in mekaar, het is degelijk geschreven, de personages overtuigen, maar dan begint het er allemaal min of meer hetzelfde uit te zien, en ondanks dat er wegens die tijdreizen dingen veranderen waardoor de personages zelf veranderen, veranderen ze niet écht veel, en uiteindelijk is het einde wel ergens logisch, maar ook eigenlijk meer dan teleurstellend.
(Ook de plotgaten zijn ergerlijk, en de anachronismen. Maar bon.)
Dit was op weg om vier sterren te zijn, op premissen en begin af te gaan, en dan was het twee sterren wegens traag en einde, dus allez dan: drie sterren. Maar ik geraakte er dus echt voor geen meter vooruit in. Zelfs niet naar het einde: op 98% van het boek zitten en het nog neerleggen om wat brol op de sociale mediats te doomscrollen, da’s een zeer slecht teken.