De televisie is kapot. De televisie is van een merk en een model dat, als ik het internet moet geloven, uitstekend goed is, maar ook van een merk en model dat soms gewoon zomaar kapotgaat.

Ik kreeg een mail om de reparatie in te plannen, en zelfs nog voor ik de mail helamaal uitgelezen had, belde de mevrouw van de reparatieplanning mij uit mijn bed. (Niet echt: ik lag in bed voor, tijdens en na het gesprek, maar alla.)

Het formulier waarnaar de mail linkte gaf alleen data waar ik niet kon aanwezig zijn, maar de mevrouw aan de telefoon zei dat ik daar niet moest naar kijken want zij deed de planning. En of het zou passen maandag, als de stukken tenminste binnen zijn. Ja, maandag zou passen. Ah, dan ging ze kijken of de stukken binnen waren.

Een minuut of drie vier later bleken de stukken binnen te zijn (‘t moet zijn dat ze precies weten wat er kapotging, zonder naar het toestel zelf te kijken, ‘t moet zijn dat het absoluut niet de eerste keer is dat ze het tegenkomen, ‘t moet zijn dat het internet gelijk had), en dus komt er iemand in de loop van maandag langs. Spannend!

Met een beetje geluk is het iemand die weet hoe een televisie in een arm in de muur moet gestoken worden, dan zou dat ook kunnen gebeuren maandag. (We hebben een oude televisie die nog in de arm steekt, het grootste probleem is eigenlijk dat we die er niet uitkrijgen.) Dubbel spannend!