Tales of Drudgery & Boredom.
We weten al een eeuw dat ons dak moet verbouwd worden. En onze gevel. Het dak, daar moet een laag isolatie bij, en ook nieuwe pannen, en ook (misschien) wat nieuwe dakvensters. We hebben al een paar keer in de buurt gestaan van mogelijks te kunnen nadenken over een afspraak om het vastleggen van een …
“Verbouwingen: het dak: poging ikweethetnietmeer” verder lezen
Mja. Het einde van deel twee, maar dan verteld vanuit het perspectief van Adam. Ik ben geen fan van Adam. Hij heeft — wat ik dacht — dus wel degelijk een totaal verkeerd beeld van Juliette. Hij begrijpt ze niet, en doet zelfs geen aanstalten om moeite te doen om zijn beeld bij te stellen. …
Korte samenvatting: Juliette doet mensen pijn en dan dood als ze haar aanraken. Adam (waar zij op verliefd is en hij op haar) kan haar zonder problemen aanraken. Warner (slechterik uit boek één, maar blijkt in boek 1.5 niet echt slecht te zijn) kan haar ook aanraken. Juliette en Adam zijn op de vlucht voor …
Ik dénk dat dit de laatste tomaat is. Volgend jaar zéker geen zo grote tomaten meer. En misschien wel helemaal geen tomaten meer. ’t Is te veel hartzeer, jong. Ik heb al drie tomatenplanten in potten een week of zo geleden in de GFT-bak gekeild, en vandaag hebben de drie in volle grond geplante exemplaren …
Dit was beter dan het eerste boek. Korter ook, ’t is een novelle. Spoilers wegens tja er is niets over te vertellen zonder spoilers. Op het einde van het eerste boek zat Juliette niet meer alleen in een gevangenis, maar zat ze in een legerkamp dat geleid werd door Warner, die het ene moment enorm …
Tja. Soms begint een mens aan iets, en is het na enige tijd niet echt duidelijk of het echt wel een goed idee was om er aan te beginnen. Dit is zoiets. Dit is deel één van een reeks die al een tijd bovenaan mijn aangeraden dingen van Goodreads staat. Ik heb natuurlijk ook redelijk …
Ik heb op mijn werk een leerbudget, ’t is te zeggen dat ik een vast percentage van mijn tijd kan/mag/moet doorbrengen met dingen bijleren. Een groot gemak: zo ben ik aan mijzelf verplicht om elke week een blokje tijd opzij te zetten om iets te doen dat ik zou willen bijleren, of om te prutsen …
Kijk nu: opnieuw een ander hoofdpersonage, deze keer Sigrud je Harkvaldsson, de viking-berserker-secretaris van het eerste boek (en de vader van de projectontwikkelaarster van de haven uit het tweede boek). Opnieuw een tijdssprong: waar het eerste boek een jaar of vijf na het eerste was, is dit nog eens dertien jaar later. Sigrud lijkt geen …
In het begin van de week dacht ik dat de week een eeuw ging duren en toen was het donderdagochtend en dacht ik dat de week al bijna gedaan was. En toen was het donderdagnamiddag en dacht ik dat de week al een eeuw bezig was en maar niet leek te eindigen. En kijk nu: …
Hey, onverwacht maar wel wijs: boek twee heeft een ander hoofdpersonage dan boek één. Het hoofdpersonage van het eerste boek is nu een (hoge) ambtenaar geworden en doet niets meer op het terrein. Hoofdpersonage nu, Turyin Mulaghesh, was een van de nevenpersonages uit het eerste boek. Zij was na de gebeurtenissen van boek één gepromoveerd …
Hoezee! World building! Fijne personages! ’t Is een fantasy-boek in een wereld met een volledig eigen gezicht, hoera! Het voelt als iets tussen koude oorlog en negentiende eeuw. Eén continent had tot voor een paar honderd jaar een reeks goden (Olvos, Kolkan, Jukov, Ahanas, Voortya, en Taalhavras) die de hele realiteit konden vervormen, een ander continent was een …
Vanmorgen stond dit prachtige beeld (van Marcus Yam bij de LA Times) in mijn gazet: Familieleden die grafkisten naar een begraafplaats brengen in Kaboel, nu maandag. Ik tel één oude man, en minstens twaalf smartphones. Afghanistan is een land waarvan de bevolkingspiramide er zo uitziet: Ongeveer 46% van de bevolking is jonger dan 15. En …
Welwelwel, genomineer voor de Hugo en de World Fantasy Award in 2016, en de Nebula gewonnen in 2015, Locus, British Fantasy en Mythopoeic Fantasy Award gewonnen in 2016. Vergissen al die mensen zich? Neen, ze vergissen zich niet. Ook dit is iets heel sprookjesachtig, ’t is te zeggen een verhaal dat gepokt en gemazeld is …
Ik heb de afgelopen tijd wel wat hervertelde sprookjes gelezen. Het ene al beter dan het andere. Dit is min of meer iets met elementen van Repelsteeltje: Miryem is de de dochter van een Joodse geldschieter. Miryem’s moeder is de dochter van een zeer succesvolle (ook Joodse) geldschieter. Ze wonen in een onooglijk klein dorp, …
Wat een prachtige comic. Maar serieus: zo schoon getekend! Het verhaal is bij de eerste lezing verwarrend — maar bij herlezen valt het allemaal wel mee. De setting is iets Aziatisch-steampunfantasy-achtig, in een wereld met goden (of godachtige wezens) die verdwenen zijn (of lijken), en mensen, en half-mens-half-dieren (vos, leeuw, octopus, het kan allemaal), en …
