Eigenlijk wel achterlijk van mij, ik heb net betaald voor een jaar renewal en voor bijkomende ruimte. Maar alla.

Punt uw browsers naar https://blog.zog.org, verander uw aggregators naar https://blog.zog.org/index.rdf, ik ben er op Radio mee weg!

’t Begint er hier weer wat op te trekken. Zo’n omschakelingen, ’t is niet altijd evident.

Wel fijn die TypePad, en dan vooral voor de kleine dingen. Gelijk dat ik een mail krijg als er ergens een commentaar geposted wordt. Zodat ik kan zien dat Free dacht even de site over te pakken:

<script language=”javascript>
document.write(‘euheuheuh let’s hijack this site’);
</script>

Wat een oen ben ik toch… Ik zit hier te prutsen op een weblog met door de vijfduizend entries om een template goed te krijgen.

In plaats van een weblog met minder entries te pakken om mee te prutsen, ik heb er hier toch onbeperkt veel!

Ik ben verhuisd naar Typepad. Zo rap gaat dat, jawel.

De titels van de posts worden niet meegestuurd met die XML-RPC…

Ik moest in mijn manila-blogger bridge tool dinges van Radio het juiste Blog ID invullen. Dat blijkt gewoon het volgnummer te zijn van mijn weblog bij de mannen van TypePad.

87 dus.

A la bonne heure, ‘ere we go!

effe tsjekke… nah, geen connectie op “zog”, eens proberen zonder…

Bah:

Last error: The server, www.typepad.com, returned error code 500: No blog_id

Nog maar eens proberen dan maar… Nondedju:

Last error: The server, www.typepad.com, returned error code Server: DBD::Pg::st execute failed: ERROR: pg_atoi: error in “[username]”: can’t parse “[username]” at /usr/local/typepad/app/lib/MT/ObjectDriver/DBI.pm line 79.

Voilà, ik ben het beu. Ik ga verhuizen naar TypePad.

Met het volgende stappenplan:

• eerst een cname zetten naar Typepad, vanop blog.zog.org denk ik


• dan voorlopig alle posts nog op Salon doen maar tegelijk ook via XML-RPC naar TypePad mirroren


• dan alle posts vanop Salon naar één grote file renderen en die uploaden naar TypePad


• en dan alleen maar verder doen op TypePad

Hehe.

This one goes out to… you know who you are 🙂

…and my personal favourite:

One of Canada’s most moderate and respected Muslim clerics was pulled off a plane Thursday and thrown in jail by U.S. immigration officials in Fort Lauderdale without any charges being laid.

Ahamad Kutty, who has preached tolerance and peace throughout North America for more than two decades, was ordered off his Orlando-bound flight from Toronto and interrogated in an airport holding cell and a local jail for 16 hours as the U.S. marked the second anniversary of the Sept. 11 attacks on New York and Washington. . . .

Details bij Instapundit.

Volgens Clarks woordvoerder, Mark Fabiani, op CNN kondigt de oud-generaal vandaag aan dat hij presidentskandidaat is voor de Democratische Partij. [De Standaard]

OTTAWA (ap) — De eerste Canadese patiënten die legaal marihuana voor medisch gebruik roken, vinden de staatswiet ,,walgelijk” en eisen hun geld terug. ,,Het is totaal ongeschikt voor consumptie”, zegt de 58-jarige aidspatiënt Jim Wakeford.

Samen met Barrie Dalley, een 52-jarige patiënt die wiet rookt om de misselijkheid als gevolg van aids tegen te gaan, levert hij zijn zakje met dertig gram wiet weer in. De honderd euro die hij ervoor heeft betaald, wil hij terug. [De Standaard]

Ah ja, het concert van gisteren. The Cramps. Met in het voorprogramma een sympatiek groepje dat, zoals dat heet, aan de weg timmerde.

Het was eigenlijk wel aandoenlijk die mannen: twee gitaristen en een drummer, in een schoon kostuum, helemaal hip en zo, met een eclectische mix van muziek. Ik stond heeltegans vanvoor (gewoontegetrouw, eersterijplaatsen op concerten afpakken van echte fans) en ik zat er voortdurend mee in dat ze over hun draden zouden vallen, dat de electriciteit zou uitvallen, dat ze door elkaar zouden beginnen babbelen tegen het publiek, dat de klank helemaal verkeerd zou zitten, enfin, ’t was spannend.

Al die dingen waar ik bang voor was, zijn trouwens gebeurd: gestruikeld, geen klank in de gitaar, niet akkoord over wie wat ging zeggen, en ik heb het hele concert geen noot uit de mondharmonica gehoord.

Maar bon, ’t was fijn.

En The Cramps waren, tja, The Cramps. Poison Ivy, ondertussen ook al vijftig, heeft nog altijd het lichaam van een zeventienjarige (op de rechtervoorarm na misschien) en glimlacht alleen als ze denkt dat het publiek het niet ziet. En Lux Interior is binnenkort zestig, en is nog altijd even degoutant. Hij heeft gewoontegetrouw het hele concert lang zijn one eyed trouser snake bewreven en bepampeld (en uiteindelijk ook bovengehaald); de micro is bijna meer in dan voor zijn mond geweest, hij was zó aan het zweten dat het langs zijn (vinyl) broekspijpen op het podium zeikte, enfin, great stuff.

En ze hebben niet Human Fly gespeeld.

Er zal niet veel in huis van komen van fluiten vandaag: met de tinnitus van het concert van gisteren geeft het zeer vreemde interferenties als ik fluit.

Misschien komt het wel nooit meer goed.

Als ik tegenwoordig hoest, heb ik de indruk dat er fluimen naar boven komen die al vijf jaar in mijn longen leven, er ondertussen gezinnen gesticht hebben en een bridgeclub begonnen zijn, en bien étonnées de se trouver dans ma gorge zijn.

Brr.