Mohammed Saeed Al-Sahaf is niet dood!

En het is beginnen onweren, joepie!

’t Is weer wreed in 24.

Ik ben erdoor geraakt. Oef.

Nu nog een pagina of 50 uitprinten en ik kan naar huis. En morgen om 8 uur alweer naar vergaderingen. Beh.

Maar ik ga verdomme recup pakken voor vandaag: dinsdag zien ze mij niet!

Kijk, en hier wonen wij:

En dit is ons hele perseelperceel (een gemak, familie in ’t onderwijs): en daarvan is dit ons huis:  en dit het achterhuis dat we gaan in orde stellen volgende maand(en):  en is dit de koer (het deel dat niet in de schaduw ligt is de remise die we onlangs afgebroken hebben):

[inderdaad: ik heb nog altijd geen goesting om aan die kandidatuurstelling te herbeginnen]

[maar ik heb bij het photoshoppen wel goeie ideeën opgedaan voor wat ik zou kunnen schrijven onder de hoofding “C.3. Certificaten waaruit blijkt dat de dienstverlener aan bepaalde normen inzake kwaliteitszorg voldoet”]

Nieuw op Waterwijk.be: wallpapers! [onderaan rechts op de home page]

Ik was even beu gekeken op die eindeloze lijsten van “relevante referenties” en “meest toepasselijke referenties” en “bepaalde normen inzake kwaliteitszorg” en evoluties van personeelsbezetting en aaaaaargh!!!

En ook wel zeer van toepassing: Keep Your Parents Off The Internet

Three Dead Trolls in a Baggie: rondleiding bij Microsoft (via Druppels). En eigenlijk, hun hele website is grappig. Internet helpdesk! So true!

Grappig: als ik de kostprijs inclusief BTW van onze relevante referenties voor een project waar we ons voor kandidaat stellen bij elkaar tel, kom ik klop op 1 miljoen euro uit.

Jpeg baby. Ware woorden.

Ik ben het zó beu om op vrije dagen te moeten schrijven “op het werk”, of “ziek”, maar bon: ziek, en op het werk.

En ik had nochtans dure eden gezworen dat het de laatste keer zou zijn, en dat het niet meer zo gebeuren, en dat ik voortaan gen weekenden en een nachten meer zou doen.

Feck. Er moesten tegen maandag twee dingen af zijn: een tijdslijn voor een klant en een kandidaatstelling voor een offerte. Dat eerste is ongeveer een dag werk. Dat tweede dacht ik dat het gedaan zou geweest zijn door Andere Mensen. Dat bleek dinsdag niet het geval te zijn. Dinsdagavond ziek gevallen (oofdpijn, keelpijn, spierpijn, the works). Vrijdag dan maar met koorts naar het werk getrokken om die tijdslijn te doen en zoveel mogelijk van de kandidatuur.

Needless to say, het was niet af vrijdag. En ik had negatieve goesting om de nacht te doen, dus was dit de enige mogelijkheid: zondag hier zitten.

En ik kan niet zeggen hoe beu ik dat ben.

Da’s nu de eerst keer dat ik begrijp waar Metropolis over gaat.

De gerestaureerde versie is nog eens wat anders dan dat misbaksel van Giorgio Moroder in de jaren 80.

Jack Straw and his US counterpart, Colin Powell, privately expressed serious doubts about the quality of intelligence on Iraq’s banned weapons programme at the very time they were publicly trumpeting it to get UN support for a war on Iraq, the Guardian has learned.

McDonalds heeft vorig jaar voor het eerst verlies geleden. Eén van de meest kritische Italiaansee voedselcritici, Edoardo Raspelli, heeft ergens in december iets verkeerd gezegd in een interview. Alcune affermazioni del critico non sono andate giù al re di hamburger e patatine, ’t zal wel zijn: ze hebben hem een proces aangedaan. En niet zomaar voor een symbolische lire, euh, euro: direkt voor het hele advertentiebudget van McDoodle in Italiënland, 21 miljoen euro.

Zegt de man: “Io ho detto quello che pensavo della cucina del fast food: la trovo ‘repellente’. Ma non ho insultato nessuno–è il mio lavoro fare il critico gastronomico“.

Judge for yourself. Over de frieten: “oscene patatine al sapore di carta“. Over de broodjes: “panini ciuf ciuf“, enfin McDo is “il simbolo di oppressione della cultura del palato“.

Ha! Omdat een voedselcriticus de frieten naar karton vindt smaken en de broodjes rubber vindt, moet de man opdraaien voor het hele reclamebudget. Nice try.

Te koop. Vier en een half miljoen dollar.