Mijn hart slaat open en toe. Het gaat echt niet goed met Ilja. Ik hoop zo dat het allemaal in orde komt. Brrr.

Moederdag, joechei. Zelie had een doosje vol met snoephartjes gemaakt en Louis een placemat met een klavertje-vier met glitters.

Cuuuute!

Met de kinderen naar Dinosaur aan het kijken. Hehe.

Toch nog naar Joan of Arc gekeken. Niet zo slim.

Cripes, Ilja ligt in het hospitaal. Eikes. Iwein komt niet naar het werk volgende week, uiteraard.

Ik hoop dat alles weer rap in orde komt.

Best blonde joke ever.

Zes uur op schok geweest, en ik ben uitgeput. Bleh.

Ik ga naar bed denk ik. Het is wel 24, herhalingen, vanavond. Best oppakken.

En nu gaan we naar het schoolfeest! Zelie gaat dansen! We gaan met alle ouders van de kleuterschool samen gaan eten! Joepie!

Release the oneiromancists!

Ik was daarjuist aan het dromen dat het mijn verjaardag was, en dat een organisatiecomité voor mij een contert had georganiseerd in een universiteits-achtig auditorium. Ik zat rechts op de vijfde rij of zo (wat raar is, want in het echt zat ik altijd rechts vanachter, in het midden vanvoor of links vanvoor), en mijn broer twee rijen achter mij.

De artiest die ging zingen was er één van het Donny Osmond-type, waanzinnig populair geweest in Amerika maar niet echt in België; de groep die hem zou begeleiden (Kiss, wist ik, maar de rest niet) was nog niet toegekomen en hij stond dan maar een oude hit van Leo Sayer te neuzelen in de microfoon. De menigte, en eigenlijk vooral de portier, begon wat nerveus te worden, maar ik wist dat ze wel zouden komen.

Toen ze uiteindelijk kwamen was er een enorme toeloop op het podium. Ik ook natuurlijk, in overvalste wurm-mij-een-weg-naar-net-voor-het-podium-bij-rockconterten-stijl. Ik werd daar half tegengehouden door één van de vier vrouwen van het organisatiecomité, die op een bank net voor het podium zaten, tot ik mij tot haar wendde en “do you fucking realise this whole thing is for me?” blafte. Zij haalt een foto van mij boven en slaagt erin mij te identificeren aan de hand van mijn bril, want de rest van mijn gezicht zat in een mist.

Enfin, de zanger wordt het een beetje beu en vraagt dat iedereen terugkeert naar zijn stoel. Ik was het daarvoor al beu geworden en ik was al teruggekeerd naar mijn stoel. Omdat ik bang was dat ik alles zou vergeten was ik alles aan het opschrijven in een boekje.

De zanger was ondertussen begonnen, en het was schaamtelijk. Hij was met de linkerkant van het auditorium begonnen, en daar al direkt aan het stage-diven geraakt, enfin ja, aan het zichzelf draperen over de mensen die daar zaten. De rest van het auditorium begon leeg te lopen, enfin, genante situaties.

Toen ging hij weer naar het podium en begon hij een parlando-gedeelte, over een vriend van hem die in “holistische dingen” was. Hij liet een filmpje van de uitbarsting van de Stromboli zien, en ging van “strombo-ronbo, strombo-ronbo… get it?”.

En toen ging de telefoon hierboven en werd ik wakker.

Meer dan een miljoen stemmen binnengekomen. Tsss.

Ik weet het niet wie zal winnen, maar ’t is 51,57% tegen 48,43%, dus: could go either way.

Het is… Peter! Kom het tegen. En Natalia maar zeggen “niet schreien, niet schreien”. Ik denk dat hij het zelf niet echt gelooft.

Ik ben soms zo een homo. Ik herinner mij een paar jaar geleden, dat ik zeer graag een duimhorloge zou gekocht hebben.

Allez ju, ik ga eens Firebird installeren.

Blijft goed: Colormatch in 5K.

Charlotte Church presenteert Have I Got News For You. Grappig.

Juist gekocht! Een meter op een halve meter!