De kogel is door de kerk. Mijn eigen computer meegegeven met Jack, ik ben er helemaal niet gerust in.

Er staan zoveel persoonlijke dingen op, ik zie het eigenlijk niet zitten om dat allemaal in vreemde handen te geven.

Ik weet al wat ik ga doen voor dat webloggingprogramma dat ik aan het maken ben in .NET: gewoon wachten tot Typepad uit is, en daar alle functionaliteit uit kopiëren en in een off-line Windows ding steken 🙂

Het is zoveel gemakkelijker om te stelen dan om zelf origineel te zijn.Because after all, imitation is the sincerest form of flattery, no?

Een mens zou toch hopen dat als er net iets groots af is, dat de andere kleine miserie dan zou ophouden? Toch?

Neen dus. Offertes en kandidatuurstellingen te maken, tweaken en duwen en trekken aan dekust.org, een e-zine uitsturen, met z’n allen teksten verzinnen voor onze website, samenwerkingsovereenkomsten in elkaar timmeren, en ook nog een brief van een advokaat begod.

>zucht<

[1 ? voor Free zijn zuchtkas]

En die linuxcomputer staat nu al de hele nacht en morgen te ratelen naast mij, terwijl ik er helemaal niets op aan het doen ben.

Pour cause trouwens, want na een reboot herkent hij mijn muis niet meer. Den aap.

Alla. Ik moet mijn computer vanavond meegeven om films op te editeren vandeweekend, en er moet nog wat op opgekuist worden.

Nu dan maar zeker?

Er zit zo een e:\temp\ in met honderdduizenden webcamshots, van de afgelopen maand om de vijf seconden eentje. Ik was dat ding vergeten afzetten namelijk…

En ik begin eindelijk mijn klop te krijgen: ik ga denk ik eens naar bed gaan. ’t Was echt vies gisteren: gewoon niet kunnen gaan slapen en dan ’s morgens vroeg wakker worden en niet meer kunnen slapen. Spijtig eigenlijk dat onze grote baas morgen komt, ik denk dat ik anders de hele dag zou geslapen hebben.

Deze mens is echt niet verkeerd bezig. Ik had zijn “leader of the free world” en “the economists” al gezien, maar de site zelf niet echt.

Moet ik nu trots zijn op mezelf, of vies van mezelf? Ik bedoel maar, wil dit eigenlijk iets zeggen? Het is een min of meer nauwkeurige omschrijving van wat we doen, maar ik had nooit gedacht dat ik ooit zo’n gobbledegook over mijn lippen (euh, vingers 🙂 zou krijgen.

Amercom heeft jarenlange ervaring opgebouwd in het maken van databases voor de meest uiteenlopende projecten. Voor complexe projecten werken we met een hybride database-model: pragmatisch relationeel waar nodig, en meer XML- en/of metabase-gericht waar het kan.

Deze aanpak combineert de volgende drie elementen:

1. Het gebruiksgemak van een relationele structuur, waarbij zeer snel queries als ?selecteer alle uitvoerders van evenementen in Brugge? kunnen gemaakt worden
    
   
2. De kracht van een metabase-systeem, waar geen aanpassingen in de databasestructuur nodig zijn om nieuwe types gegevens toe te voegen
    
   
3. De eenvoud van data-opslag in XML-structuren, waarin het misschien niet altijd evident is om snelle opzoekingen te doen, maar waarmee het wel bijzonder eenvoudig is om vaak heel ingewikkeld gestructureerde data snel weer te geven

Hebt u een ingewikkelde productencatalogus die u graag on-line ziet? Hebt u een berg informatie die u graag overzichtelijk beheerd zag? Bent u op zoek naar een consultant om een bestaande database te moderniseren of te integreren in uw bedrijfsprocessen?

Contacteer ons voor meer informatie!

Enfin, als ik eerlijk ben is het eigenlijk wel wijs schrijven dergelijke dinges. Ik ga mijn best doen om er nog een paar te doen, over netmarketing, en over usability misschien, en ik zou eens moeten nadenken waar nog over.

Alleen spijtig dat Phoenix geen WYSIWYG-editor heeft. Of misschien toch? Ik ga eens zoeken.

220 MB patches en updates voor die Linuxmachine. Zucht.

En ik heb na 109 dagen nog eens een monitor aangesloten op de linuxcomputer die hier naast mij staat te blinken. Red Hat 8 blijkbaar. Misschien eens 9 op zetten of zo?

En als ik hier toch zit: de computer eens openvijzen en klaarmaken om mee te geven met Ron voor het weekend.

Ik vind het enorm spijtig, maar het gaat niet lukken om naar dat weekend filmen te gaan… Ik ben (a) veels en veels te moe, en (b) er zijn problemen met de babysit en alles. Ik dacht dat Sandra mee zou gaan voor het weekend, en ik dacht ook dat Philippe er zou zijn, maar als Sandra alleen maar de zondagavond zou kunnen komen, en aangezien Philippe de hele zaterdag weg moest, zou ik daar heel de tijd alleen zijn, en dat zie ik niet zitten.

Ik bedoel maar: ik heb mijn familie niet meer gezien sinds begin deze maand, en om dan direkt alweer een heel weekend weg te zijn…

Ik ben eens vroeger thuis: Sandra heeft een late vergadering op de Commissie, en ze weet niet wanneer ze een trein van Brussel terug heeft, dus ik vang de kinderen op. Eens benieuwd of ze mij zullen herkennen, ’t is al geleden van zaterdag dat ik ze nog gezien heb, en het was dan ook al maar een halve dag.

Beeldjes van de lancering gisteren, courtesy of Stijn en Peter.

De helicopter, die windkracht-tien-gewijs een laptop moest brengen waar de site zogezegd mee live zou gezet worden.	De mens die uit de helicapter gedropt wordt, recht in de bouwwerf van de pier.	Van links naar rechts: mens uit helikopter, Xavier, mens verborgen achter minister en minister (Landuyt)
Van links naar rechts: Xavier, ik (aan de andere kant van de GSM) en Renaat Landuyt.	De mensen die aan het hapjes eten zijn buiten (of zoiets, ik weet het eigenlijk niet)

Het was daar echt wel een bouwwerf, op de pier in Blankenberge. Panorama van Stijn geeft misschien een idee…

…of misschien dit:

Twee van de portables waarop bezoekers konden surfen naar de site. Onder het bouwstof.

En ook wel fijn: de hele serverinstallatie hing vast aan een verdeelschakelaar met een aan/uit-knop 🙂

Enfin, ik heb eigenlijk niet veel spijt dat ik er niet was. Iemand (Stijn? Peter? Alain?) heeft wat opgenomen met mijn camera, dus ik kan er nog altijd vanavond of zo de bewegende beelden eens op naslaan, en het was hier op het werk minstens even gezellig als daar.

Speciaal voor Laurens 🙂

Ik was helemaal voor Songs for Drella. Ik heb de mooie special edition, met een zwarte vloeren cover en een boekje en een oranje fluo CD, die ondertussen al helemaal tattered en glad geworden is (de doos, niet de cd natuurlijk).

Toch vreemd hoe mijn muzieksmaak over de jaren verglijdt, en op andere vlakken helemaal niet. Ik herinner mij dat ik helemaal zot was van rock’n’roll uit de jaren 50 en 60, die nu voor een groot deel niet meer aan mij besteed is. Maar aan de andere kant ben ik wel nog altijd aan Brel en Brassens. En vroeger was ik nogal enthousiast over Pink Floyd, en Marillion, en Emerson, Lake & Palmer, en symfonische/prog rock van het genre Magma (Köhntarkösz! Mekanik Destruktiw Kommandoh!!!), terwijl ik daar tegenwoordig alleen nog eens regelmatig naar King Crimson van luister, en dan alleen nog maar In the Court of the Crimson King.

En ik was vroeger helemaal niet aan Kabouter Plop, en nu wel (Kabouter Jodel! Die combinatie van tiroler jodelmuziek met kabouter plop-zingt-barry white en 70s soul!).