Ah ja, had ik al gezegd dat ik die css strontbeu was? Ik ga een beetje in de zetel gaan liggen en binnen een uur of zo verder doen.

Bah, en dan nog een vergadering voor maandagnamiddag voor te bereiden (was al niet vanzelfsprekend vrijdag, maar nu Iwein er niet is, is het nog vervelender van situatie).

En dan nog een salesdingen in Nederland voor woensdag voorbereiden. Ik weet niet wat het zal zijn, dus da’s eigenlijk wel goed want dan kan ik niet veel voorbereiden. Maar tegelijkertijd: ’t zijn serieuze prospekten, dus ik mag niet staan dutsen ook.

Zucht.

Zelie was er vanmorgen om kwart na zes.

Mijn eigen schuld natuurlijk. Ze wordt in het weekend waarschijnlijk altijd rond die tijd wakker, en dan ligt ze nog een half uur of drie kwartier in haar bed te spelen. Als het haar beu wordt, zo rond zeven uur, begint ze te roepen (“ma! maaa! ma! màààà!!!), en als we er dan niet snel genoeg bij zijn, begint ze te wenen.

Nu steekt dat mij al drie jaar redelijk tegen, en ik ben ze al een paar weken aan het proberen ervan te overtuigen om ’s morgens niet te roepen of te wenen, maar gewoon uit haar bed te kruipen, naar beneden te komen, en mij wakker te komen maken.

En da’s voor de eerste keer in haar leven gelukt, vanmorgen. Om kwart na zes dus.

Nadeel is dat ze er wel een eind vroeger is, maar dat weegt niet op tegen wakker worden met het pitter-patter van kleine voetjes in de gang, en dan zo’n lachend gezichtje aan het bed…

Al met al: hopen dat ze het zo houdt.

Volgende stap: wakker worden en zelf eten klaarmaken en ons laten uitslapen tot na de middag. Wishful thinking zeker? 🙂

Omdat ik het beu was om te worstelen met css: in de snelte een blindenversie van de website in malkander gestoken. Gemakkelijker dan een mens zou denken, en gegarandeerd persaandacht: de eerste toeristische site geoptimaliseerd voor blinden!!

En, om Mojo Nixon te parafraseren: not no fool blindsurfer logo either, maar een echte bona fide honest-to-god plain Lynx-of-andere-zwart-wit-tekst-alleen-blinden-het-kon-net-zo-goed-een-braillelezer-zijn-browserversie.

Spijtig dat ik het niet aan de klant kan geven, want voor zo’n dingen moet betaald worden! Ha!

[en als ik heel eerlijk ben: om het 100% in orde te krijgen zou ik er nog een dag of twee moeten insteken, met wat regular expressions de teksten uit het CMS masseren en zo, related links en componenten er op een nog properder manier inkrijgen, de producten en alles mooi in order laten uitzien, forms optimaliseren, bla bla]

Hehe. De lach van herkenning stak hier en daar de kop op.

En nog geluk heb ik kauwgom en cola voor heel de nacht!

Ik zit hier nu al de hele namiddag te zoeken op een layoutaanpassing, en sinds een paar uur de layout in de applicatie te wurmen.

Jaysus is dat vieze code die ervoor zorgt dat de site zowel met Netscape 4 als met echte browsers kan bekeken worden.

Er staat bijvoorbeeld ergens in het midden van allerlei ifs en elses, zonder aantoonbare reden

<tr><td><prrr/></td></tr>

Iwein kennende, is dat een vitaal onderdeel van de code, en het werkt wel degelijk, maar vraag mij niet waarom dat daar staat. Misschien om een lege tabelcel te forceren zonder &nbsp; of <img src=”1.gif”> of zo? Weird.

Daarnaast en trouwens: het was al zó lang geleden dat ik nog eens met mijn handen tot aan de ellebogen in echte for-production-code gezeten had, het doet wel raar.

Mijn hart slaat open en toe. Het gaat echt niet goed met Ilja. Ik hoop zo dat het allemaal in orde komt. Brrr.

Moederdag, joechei. Zelie had een doosje vol met snoephartjes gemaakt en Louis een placemat met een klavertje-vier met glitters.

Cuuuute!

Met de kinderen naar Dinosaur aan het kijken. Hehe.

Toch nog naar Joan of Arc gekeken. Niet zo slim.

Cripes, Ilja ligt in het hospitaal. Eikes. Iwein komt niet naar het werk volgende week, uiteraard.

Ik hoop dat alles weer rap in orde komt.

Best blonde joke ever.

Zes uur op schok geweest, en ik ben uitgeput. Bleh.

Ik ga naar bed denk ik. Het is wel 24, herhalingen, vanavond. Best oppakken.

En nu gaan we naar het schoolfeest! Zelie gaat dansen! We gaan met alle ouders van de kleuterschool samen gaan eten! Joepie!

Release the oneiromancists!

Ik was daarjuist aan het dromen dat het mijn verjaardag was, en dat een organisatiecomité voor mij een contert had georganiseerd in een universiteits-achtig auditorium. Ik zat rechts op de vijfde rij of zo (wat raar is, want in het echt zat ik altijd rechts vanachter, in het midden vanvoor of links vanvoor), en mijn broer twee rijen achter mij.

De artiest die ging zingen was er één van het Donny Osmond-type, waanzinnig populair geweest in Amerika maar niet echt in België; de groep die hem zou begeleiden (Kiss, wist ik, maar de rest niet) was nog niet toegekomen en hij stond dan maar een oude hit van Leo Sayer te neuzelen in de microfoon. De menigte, en eigenlijk vooral de portier, begon wat nerveus te worden, maar ik wist dat ze wel zouden komen.

Toen ze uiteindelijk kwamen was er een enorme toeloop op het podium. Ik ook natuurlijk, in overvalste wurm-mij-een-weg-naar-net-voor-het-podium-bij-rockconterten-stijl. Ik werd daar half tegengehouden door één van de vier vrouwen van het organisatiecomité, die op een bank net voor het podium zaten, tot ik mij tot haar wendde en “do you fucking realise this whole thing is for me?” blafte. Zij haalt een foto van mij boven en slaagt erin mij te identificeren aan de hand van mijn bril, want de rest van mijn gezicht zat in een mist.

Enfin, de zanger wordt het een beetje beu en vraagt dat iedereen terugkeert naar zijn stoel. Ik was het daarvoor al beu geworden en ik was al teruggekeerd naar mijn stoel. Omdat ik bang was dat ik alles zou vergeten was ik alles aan het opschrijven in een boekje.

De zanger was ondertussen begonnen, en het was schaamtelijk. Hij was met de linkerkant van het auditorium begonnen, en daar al direkt aan het stage-diven geraakt, enfin ja, aan het zichzelf draperen over de mensen die daar zaten. De rest van het auditorium begon leeg te lopen, enfin, genante situaties.

Toen ging hij weer naar het podium en begon hij een parlando-gedeelte, over een vriend van hem die in “holistische dingen” was. Hij liet een filmpje van de uitbarsting van de Stromboli zien, en ging van “strombo-ronbo, strombo-ronbo… get it?”.

En toen ging de telefoon hierboven en werd ik wakker.