He bah, mijn smalband is zo smal geworden dat er helemaal niets door geraakt. Of het moet zijn dat mijn netwerk gewoon dood is. Effe tsjekke.

Inderdaad. Als (mocht, indien, ooit, een mens weet nooit) ik niet meer zou werken (hypothetisch, misschien) voor waar ik nu werk, en mocht ik dan iets nieuws doen, ik zou nooit ofte nimmer thuis werken.

We hebben het nog meegemaakt vorig jaar, met Free in zijn huis aan het trackingsysteem voor De Kust werken: de deur gaat dicht en het werk is niet buiten. Het werk is nooit gedaan, en zelfs al is het nu voor mij ook wel zo, dat ik altijd met het werk in mijn hoofd rondloopt, het is toch iéts dat ik die deur op de Dendermondsesteenweg kan toeslaan.

Maar eigenlijk is het dat zelfs niet. Het is vooral dat klanten mij nooit thuis kunnen lastigvallen. Dat ik misschien wel kan e-mails ontvangen, maar dat ik kies wanneer ik die lees en wanneer ik daar op antwoord. Terwijl ik op het werk die mensen soms aan de telefoon moet spreken. Bah, telefoon met klanten. Er is niet veel dat erger is. Het komt altijd tussen iets anders, het stoort altijd, er worden allerlei afspraken gemaakt maar het is meestal onduidelijk wat er nu precies afgesproken is omdat het niet op papier staat, het gaat meestal maar over twee kanten en niet alle vier of vijf partijen in een project, je kan niet nadenken over wat gezegd, je hebt geen idee van welke body language de tegenpartij heeft, bah, bah, bah.

Ik probeer telefoons met klanten te vermijden.

Om er nog niet over te spreken dat het wel eens zou kunnen zijn dat klanten fysiek in mijn huis zouden kunnen moeten komen. Shock horror!

Sandra heeft het trouwens ook lang gedaan, thuis werken als advokaat. Dat was ook zo vies: niet alleen telefoon van klantenkliënten, maar op om het even welk moment. Van die pro deo mensen, alle sympathie hoor, maar zij bellen om het even wanneer, en ik zag het op den duur gewoon niet meer zitten om telefoons op te pakken.

En soms stonden dien mensen hier inderdaad aan de deur. Eiks!

Neen, als ik iets anders van werk begin, zal het direkt serieus zijn: een eigen, aparte locatie, als was het maar één kamer. Met eigen en aparte communicatielijnen, eigen en aparte computers, tafels, stoelen, allemaal echt gekocht of geleased, duidelijke afspraken tussen de partners voor inbreng, aandelen, commissie, blabla.

Once bitten, twice shy, dat ze zeggen.

Tout va pour le mieux dans le meilleur des mondes.

Enfin, niet echt, maar toch een beetje. Al dat werk! Al die dingen te doen! En zo weinig tijd!

Zo. Alea iacta est. Ik ben begonnen aan The Eye of the World. Wheel of Time deel 1. Zucht.

Als Peter nu maar afkomt, want de trein vertrekt binnen een beetje.

Ook wel grappig: ik zit in het station op een bnkje voor het loket (heb mijn kaartje een tijd geleden al gekocht). Ondertussen is de man achter het loket al tien minuten weg. Er staan nu al twaalf mensen te wachten tot hij terugkomt.

Ah kijk: daar is hij weer. Geen moment te vroeg, het volk begon te morren.

Het was gisteren wel spannend om zien, toen George Dawes tegen Magnus Magnusson begon uit te varen. Een man in een babykruippak tegen de éminence grise van de Britse quizwereld (om niet te spreken van zijn academische verdiensten en dat het een IJslander is eigenlijk): “‘ere, Magnusson, you fink yer all that, tv-mastermind, ‘ow do you spell ‘edge?”

En Magnusson rustig blijven (“there must be a catch”), en Dawes ook, maar toch, toen hij op den duur begon van “go on me old son” tegen iemand van zeker bij de tachtig en zo dignified as can be: spannend.

Geen verliezers in die confrontatie trouwens. Ze zijn er alletwee met hun waardigheid uitgekomen. Must see tv.

Dat is trouwens wat er mis was aan de kerstmisspecial van Shooting Stars: dat ze, vooral in het begin, zodanig in hun spiel opgingen dat er echt gewonden vielen. Altijd een risico met Vic & Bob, want ze zijn bij tijd en wijlen redelijk direkt. Het zou daarom wel eens kunnen zijn dat Johnn Vegas vast panellid is geworden: die mens zou niet gemeen kunnen doen als hij zou willen. Enfin, hij zou dat wel kunnen uiteraard, maar hij is onder alles zó cuddly en zo tragikomisch dat het aandoenlijk is.

En trouwens: uvavu en iranu zijn terug! Vroeger zaten die uiteraard in de Dove from Above-round (lure the dove from above with the gift of the coo), maar in de eerste drie afleveringen van de Sweaty Fox-round dit seizoen waren ze weg! Maar nu terug. Eeeee-raaaa-nuuuuuuu (scrunch face).

En ondertussen heb ik al een bus gemist: toen ik juist aan Sint-Jacobs de hoek omsloeg, kwam trolleybus 3 voorbij. Bah. ’t Is nu wachten op een 3, 17 of 18 naar de Dampoort. En daarna de trein naar Antwerpen, en daarna de metro naar de Meir. Openbaar vervoer: een groot gemak.

Straks zware vergadering, ’t zal interessant worden. Misschien slagen we er wel in om, na twee jaar vruchteloos proberen, bruggen te slaan met de andere helft van de groep waar we in zitten.

Ironisch dat dat juist deze week zou kunnen gebeuren.

Zelie is vanmorgen gelukkig al een heel stuk beter. Mocht ik niet beter weten, ik zou zelfs zeggen dat ze niet meer ziek is.

Oef.

Ooooo ik ga zó goed slapen. Het is al een paar dagen lang de ideale temperatuur om onder flanellen lakens te slapen en (vooral) net niet wakker te worden. Zo de periode tussen vijf uur en zeven uur ’s morgens. Mmmmm.

Tiens, inkomende links van op http://www.vlerick.be/library/journals.html. Zou dat Alec zijn?

Onze hersenen zitten raar in elkaar. Optische illusies.

Ah ja ’t is waar, morgen State of the Union. Ho-hum. Tum dee dum.

Oorlog iemand? Iedereen in het nieuwe Europa, da’s dus Polen en Roemenië, is akkoord met de VS, en zelfs waren ze niet akkoord, het zou nog niets geven.

Tiens, en ondertussen loopt het op Newsnight ongelooflijk in het honderd:  tapes die niet opstarten in Londen, camera en geluid in Washington dat niet werkt, journalisten die moeten improviseren dat het niet proper is.

Op de Kumars is Ummi slecht gegrimeerd. Of ze heeft nieuwe valse tanden of zo. Vreemd.

Bah. Ik zit weer op smalband. Verdorie meer dan een gigabyte over mijn limiet gegaan. Pfff. Teveel e-books gedownload. Nee serieus, geen pr0n, echt waar. Geen idee wanneer ik die e-books trouwens allemaal ga lezen.

Patrick Moore op de xylofoon, dat was nog eens een prachtig gezicht. Zou hij ooit een duo gedaan hebben met Feynman op bongo’s? Dat zou anders fantastisch geweest zijn.