Ik vind het enorm beangstigend

Ik vind het enorm beangstigend dat 99,9% van de mensen twee generaties na hun dood gewoon niet meer bestaan. Dat er niemand nog iets over kan vertellen.

Pak tante Martha. Binnen pakweg 50 jaar leeft er niemand meer die haar gekend heeft. En is ze wég. Verdwenen. Niemand weet er nog iets over, behalve dat ze geboren is in 1896 in Lotenhulle en gestorven in 1972 in Tielt, dat ze in 1916 getrouwd is met Alfons De Wispelaere en elf kinderen had. Maar dat ze een ongelooflijk goed mens was, dat weet ik alleen omdat mijn moeder mij dat altijd gezegd heeft. En wat er door haar hoofd moet gegaan zijn als ze getrouwd is, 19 jaar, met een dochter op komst en in het midden van de oorlog–geen idee. Of hoe ze het opgepakt heeft als haar laatste kind, Jozef, gestorven is, aan het begin van de tweede wereldoorlog, nog geen zeven maand oud? Ik kan het mij inbeelden, maar ik weet het niet.

Aaargh. Heel mijn stamboom staat vol met data en namen en plaatsen, maar de mensen achter de gegevens zijn gewoon onzichtbaar. En het wordt alleen maar erger als ik ergens een foto vind. Links mijn grootmoeder, rechts mijn moeder, en in het midden tante Martha. Dénk ik toch. Hoop ik.

En hier nog een foto, van een eten bij mijn grootouders. Mijn grootmoeder links vooraan, rechts vooraan Jan, en daarnaast mijn grootvader. Achteraan weer tante Martha? Ik weet het niet, en de andere mensen herken ik niet. Hulp!

Ik moet dringend dringend dringend de hele familie nog eens aflopen om verhalen op te tekenen. En beginnen bij mijn eigen ouders.

‘t Was gisteren miserie in

‘t Was gisteren miserie in het Big Broterhuis. Ze dachten allemaal, op Anick na, dat Peter en Heidi het huis uit moesten. Allez ja, niet dus.

Allemaal paniek, en roepen, en tieren, en ze gingen een excuus eisen en alles. Pfff. Bianca en Heidi vroegen om niet te panikeren, en Heidi nam dat direkt op als waren ze tegen haar. En drama. En bleiring.

Anick doet al heel de tijd haar best en zo, en gisteren werd ze dus afgezeikt door Peter dat het geen naam had.

Haha! Het is nu al

Haha! Het is nu al dagen aan een stuk dat een zeker Jeroen Muinos aan honderd per uur virussen doorstuurt naar mijn e-mailadres (en wellicht naar nog honderden andere ook dus). Ik was het daarjuist redelijk beu, en ik stuur dus een mailtje naar abuse@belgacom.net, zijn provider (of werkgever, geen idee).

Het antwoord:

Chère Madame,
Cher Monsieur,

Nous accusons bonne réception de votre e-mail envoyé vers abuse@skynet.be.

En raison du grand nombre de plaintes reçues à notre service Abus, nous sommes malheureusement dans l’impossibilité de vous garantir une réponse individuelle personnalisée.

Toutefois, soyez assuré que votre plainte sera traitée dans les plus brefs délais et que notre service vous tiendra informé du suivi de votre dossier. Une réponse vous sera envoyée dans les trois jours ouvrables.

[…]

Nous vous remercions de votre compréhension. Veuillez croire, Chère Madame, Cher Monsieur, en l’expression de nos sentiments les meilleurs.

Abuse Department
BELGACOM SKYNET

Humor! Maar in het Engels is het zelfs nog beter:

Due to the great number of complaints submitted to our Abuse service lately, we are unfortunately unable to guarantee you a personalized answer to your request.

Van homo-chord-keyboards

Van homo-chord-keyboards: in principe is het idee waarschijnlijk zeer goed, en Douglas Engelbart heeft er al zo één gedemonstreerd in de jaren stillekes (in dezelfde presentatie die de eerste muis, de eerste videoconferentie, de eerste collaboratieve whiteboard, de eerste windowing systems en de eerste hyperlinks toonde–talk about visionary!).

Maar bon, chord keyboard. Principe: werken zoals een piano, akkoorden maken met meer dan één vinger tegelijkertijd om letters te vormen. De vingers bewegen niet (behalve op en neer uiteraard), en in principe zou het dus mogelijk zijn om met de linkerhand te typen en de rechterhand vrij te houden voor de muis of zo.

Dit ding is de best verkopende op het ogenblik blijkbaar. Ziet er hondslelijk uit en niet bijster ergonomisch, maar wie ben ik natuurlijk. En dit hier (GKOS) beschrijft hoe een chorded keyboard zou kunnen geimplementeerd worden op een tablet pc of een gsm of iets dergelijks.

Ooooooo ontroering: Zelie kwam zaterdag

Ooooooo ontroering: Zelie kwam zaterdag af met een klein papiertje waarop ze een kindje had getekend in een zwembad (Louis en Zelie gaan zaterdagochtend zwemmen met Sandra namelijk). “Een kindje, voor jou, op het werk,” zei ze.

Het is ook het eerste kindje, voor zover ik weet, dat ze vrijwillig tekent: tot nog toe weigerde ze altijd te tekenen, omdat ze van zichzelf vond dat niet goed genoeg kon.

Kleuren en plakken en alles geen probleem, maar tekenen, dat moet iemand anders doen. Als we vroegen om een kindje te tekenen of zo, dan was het altijd “ik kan dat niet”, of “ik kan dat nog niet goed”. Maar nu dus wel. Juich!