Ik vrees dat er niets

Ik vrees dat er niets anders zal opzitten dan de hele computer herinstalleren. Eerst gewoon XP weer over zetten en de data ervan halen, en dan een volledige recovery. Bah. Ik hoop alleen maar dat geen data overschreven wordt bij het installeren.

Tiens, ik kan blijkbaar gewoon “repair” doen zonder een verse install te doen. Eens kijken wat dat geeft.

Hulpe! Mijn portable is naar

Hulpe! Mijn portable is naar de zak!

Hij wou vanmorgen niet opstarten, en wel met de boodschap

Lsass.exe: Entry Point Not Found
The procedure entry point _resetstkoflw could not be located in the dynamic link library Msvcrt.dll.

Dat is dus redelijk slecht nieuws, aangezien lsass (Local Security Authority Sub-System) een redelijk centraal onderdeel van XP is. In de nieuwsgroepen wordt er nogal paniekerig over gedaan soms, maar blijkbaar is het gewoon één of andere smerigaard die mscvrt.dll heeft overschreven met een oude versie, die geen _resetstkoflw-functie (reset from stack overflow) heeft.

Enfin, dus de bootdiskettes, euh, CD’s van de Compaq bovenhalen en via de Recovery Console de juiste mscvrt.dll terugzetten en alles zou in orde moeten zijn. Nog een geluk dat ik al die CD’s en dingen religieus bijgehouden heb.

Sympathiek: er zitten stapels Quick Restore-CD’s in de doos van de Compaq. Nederlands, Frans en Engels, telkens twee CD’s, en telkens zowel voor XP als Windows 2000. Het ding boot op met een Windows-achtige DOS-interface. Vies.

UGH! “The System Recovery CD provides the following option(s): Format and Restore (The hard drive will be formatted and restored to its original factory installed state. All user data and applications will be deleted)”. Ahem. Niet echt wat ik nodig heb. Even met de tweede CD proberen. Argl: als ik “exit” doe, geeft hij mij allerlei waarschuwingen dat mijn systeem nu instabiel zal zijn, én kom ik in een Windows 98-DOS-prompt terecht, op A>. Er zijn twee “drives” gedefinieerd in het systeem, en allebei (A en C) zijn ramdisks van anderhalve MB met een rudimentaire DOS en een universele OAK CD-ROM driver. Weird-a-mundo.

Alla, booten met de XP-CD. En opnieuw: “starting windows 98”. Aha. Vervelend. Hij ziet de XP-CD als de tweede CD van de recovery: “You have not inserted the correct CD, please insert CD1 CD to continue”. Damn. Dan zal het maar met een gewone XP moeten zeker?

Alhowel wacht: er zit nog een tweede “Compaq Quick Restore English Microsoft Windows XP”-CD bij de stapel. En daar staat “disk 1 (of 2)” op en niet “disk 2 (of 2)” zoals op die van daarnet. Misschien is dit wel de juiste. Daar gaan we!

Nope, weer Windows 98. Dammit, hoe is dat nu mogelijk??

Derde poging: Windows XP met de license van Unit 4 Agresso. Here goes nothing… aha! Hij boot naar Windows Setup.

Vieze setup-dinges: hij is allerlei files en drivers aan het inladen. Ik hoop maar dat ik straks een Recovery Console krijg… HA! We zijn er!!

Proper: ik kan zelfs een andere keyboarlayout kiezen. Niet dat het nodig is, mijn QWERTY SkillZ zijn genoeg getraind door dergelijke idiotieën, maar ‘t is toch een schone geste.

Stap 1: de windows-installatie kiezen. Eer staat er maar één, in c:\windows, dus ‘t zal dedie wel zijn zeker?
Stap2: Administrator-paswoord ingeven. Dju, verkeerd ingegeven. Daar gaat de computer. Rebooten. Ik ben er redelijk van overtuigd dat ik het nochtans juist ingegeven heb… Vreemd. En ook bij een tweede poging lukt het niet. Verdomme, hoe is dat mogelijk? Ik ben er zéker van dat ik een juist paswoord ingeef.

Miserie miserie miserie. Ik kan zelfs niet de linux-bootdisk-truuk uitvoeren omdat mijn portable geen floppy heeft.

Ik weet niet of het moment gekomen is om te panikeren. Ik vermoed van niet. Ik kan blijven herstarten en paswoorden proberen (al heb ik ondertussen de verschillende mogelijkheden allemaal al ingegeven, zowel in QWERTY als in AZERTY, en begin ik te vermoeden dat er iets ernstigers aan de hand is).

Binnen niet zo lang meer

Binnen niet zo lang meer zal ik een echt oude mens zijn. Ik ben daar wel een beetje bang voor. Niet het oud worden zelf, maar dat ik mijn hersenen zal verliezen. En dat ik het maar zal beseffen als het te laat is.

Op dit ogenblik zijn er een aantal dingen die ik echt goed kan, maar zal ik het merken als dat minder zal worden? Of zal ik gewoon meer “off-days” hebben? Zal ik mij meer en meer moe voelen ‘s morgens en ‘s middags? Zal ik mij aan kleine dingen storen en dat als excuus gebruiken om te zeggen dat ik mij niet meer kan concentreren? Of zal ik op routine verder teren, en mijzelf wijsmaken dat er eigenlijk niets aan de hand is?

En zal ik dan één voor één mensen zien doodgaan rond mij? Zal ik mijn kinderen overleven of niet?

We zien wel, zeker?