Ik kan mijn ogen haast niet open houden, zo moe ben ik. En tegelijk ziek en honger, ’t is vies.

Ai. De loopcyclus van de reuzenluiaard op de aflevering van Wild New World vanavond is echt bij de slechtste die ik al gezien heb. Het model is al niet zo denderend, maar de animatie is echt zeer zeer slecht.

Detroit Free Press, afdeling Sport ?! Mitch Albom, sportschrijver dus, over Irak en de amerikanen.

Why is the average American confused about Iraq? Let me count the ways:

One side says Saddam Hussein is a madman aiming for our destruction.

The other side says he is a fourth-rate dictator who can barely threaten his neighbors.

One side says in three months Hussein could have a nuclear bomb ready to use against us.

The other side says Hussein is five to 10 years away — and only if he gets help.

One side says Saddam and Al Qaeda are buddy-buddy terrorists, united by a thirst for American blood.

The other side says Saddam and Al Qaeda have long been enemies and would like nothing better than to see the other destroyed.

One side says Saddam will share his weapons with Osama bin Laden.

The other side says: “Come on. Why arm a man who might use those arms against you?”

One side says Saddam has chemical and biological weapons.

The other side says the best way to ensure he uses them is to attack him.

One side says the war on Iraq would require only 50,000 troops and be quick, tactical and efficient.

The other side says the war would be quicksand, sucking 250,000 troops into street-to-street combat.

One side says “remember 1991” and how no one thought we could do that either.

The other side says in 1991 we had half the world supporting us and helping to pay the costs.

One side says a Sept. 11 hijacker had some kind of Iraqi connection, reason enough to take out the regime.

The other side says 15 of those hijackers were from Saudi Arabia, and we’re not threatening to blow that country to pieces.

What about the economy?

One side says, “Wait for the UN.”

The other side says, “Bleep the UN.”

One side says, “Saddam has violated UN resolutions!”

The other side says, “We’re about to violate a UN resolution!”

One side says: “Come on. We can easily find and kill Saddam Hussein.”

The other side says, “We haven’t found Osama bin Laden yet.”

One side says a war in Iraq could cost up to $200 billion and would sink our already wobbly economy.

The other side says our economy is strong and look how much Sept. 11 already has cost us.

One side says an attack on Iraq would turn the Arab world against us.

The other side says an attack on Iraq would privately please many Arab nations.

One side quotes the president, who last year said, “We are not in the business of nation building.”

The other side quotes the president, who last week said, “We will help rebuild a liberated Iraq.”

What about assassination?

One side says it would never politicize the war, that the stakes are too high for that.

The other side waves a memo from the president’s top political adviser that says, “Stress the war.”

One side says it’s un-American for three Congressmen to go to Iraq and they should “come home and shut (their) mouths.”

The other side says what’s really un-American is to tell elected officials where they can’t go and what they can’t say.

One side says U.S. law prohibits the assassination of any foreign leader.

The other side says assassination “costs a lot less” than a war — wink, wink.

One side says this is about freedom, security and the American way.

The other says this is all about oil.

One side says, “He who hesitates is lost.”

The other side says, “Fools rush in.”

And so the people in this great country say: stay, go, trust, don’t trust, be patient, be proactive, kill, don’t kill, protect, endanger, attack, prepare, depose, disarm, listen, don’t listen, war, peace.

You want to know why the average American is confused about Iraq?

Ask our leaders. On both sides.

Wat er mij aan doet denken: de mannen van de BBC hebben echt wel ongelooflijk goeie websites. Pak nu die van The Office.

Ik was nog een beetje aan het nazinderen over een vervelende mail, en ik ben dan maar even over en weer naar Salon gegaan. Het ging over Playboy:

It’s December 1968 and you grab a mag at the local newsstand. The table of contents includes the following: A quartet of short stories by Alberto Moravia; a symposium on creativity with contributions from Truman Capote, Lawrence Durrell, James T. Farrell, Allen Ginsberg, Le Roi Jones, Arthur Miller, Henry Miller, Norman Podhoretz, Georges Simenon, Isaac Bashevis Singer, William Styron and John Updike; humor pieces from Jean Shepherd and Robert Morley; an article on pacifism in America by Norman Thomas; a piece on how machines will change our lives by Arthur C. Clarke; an essay on “the overheated image” by Marshall McLuhan; contributions from Eric Hoffer and Alan Watts; an article in defense of academic irresponsibility by Leslie Fiedler; a memoir of Hemingway by his son Patrick; Eldridge Cleaver interviewed by Nat Hentoff; a travel piece by the espionage novelist Len Deighton; and the first English translation of a poem by Goethe.

In de tijd dat het echt nog om de artikels ging. Ik heb Playboy een hele tijd gekocht. Het eerste nummer dat ik ooit gekocht heb, was dat december 1986. Met Laurie Carr vakkundig gefotografeerd door Arny Freitag, en in de centerfold redelijk onhandig ge-airbrushed (en vooral: met een borst die lijkt alsof ze eropgeplakt is, de lichtinval is volledig verkeerd). En met een kortverhaal van Borges. En een artikel over Haiti na de val van Baby Doc.

Dat waren de dagen.

Ik denk dat ik het elke maand gekocht heb tussen december 1986 en ergens midden 1994. En dan sporadisch eens een nummer. Als ik ze terugvind (mijn moeder heeft wel de jaren 87 en 88 eens in afschuw weggesmeten 🙂 zet ik ze in mijn bibliotheek.

Ik voel mij helemaal alleen, ’t is raar. Sandra en Zelie en Louis zijn in Sint-Denijs wegens dat Zelie te ziek is om te verhuizen. En ik zit hier dus. Met buikgriep.

Alleen.

Vreemd.

Home Front In The Garden is tegenwoordig ongemeen boeiend. Diarmuid Gavin is zo enthousiast, en de klant is deze keer zo’n mossel. Terwijl het zo’n schoon idee is dat hij weer heeft, Diarmuid: een kamer in het midden van de tuin, die gevormd wordt door een betonnen platform met een hydraulische autolift naar boven en naar beneden te doen.

Leve de BBC: het plan en een gedetailleerde beschrijving staan on-line.

Ik zou graag eens verhuizen. Naar Amerika. Land of opportunity. Gewoon een jaar of twee. Ergens in de een gat in New England. Of Washington (de staat, niet het district).

Ik zou het eens kunnen voorstellen aan Sandra. Misschien solliciteer ik wel bij Wholly Genes of zo. Of Microsoft, ha ha.

Ho. Great. Het is gedaan met de opdracht, en Ester begint van de weeromstuit Kelly zwart te maken. Prachtig. Ze besluit haar horten en stoten over Kelly en haar relatie tot Kelly met iets in de zin van “einfin, het kan mij toch eigenlijk niet veel schelen, ik ga er niet te veel werk in steken”.

Zie iemand op het scherm zijn eigen doodvonnis tekenen: Sabrina zegt dat die Davy het waarschijnlijk expres gedaan heeft.

Ha! En daar komt Ester slijmen bij Davy. Uiteraard: tongkussen, een mens doet het voor niet minder.

Ze zit nu in de dagboekkamer, en ze denkt echt dat er geen enkele kans is dat zij er uit ligt. Tssss.

Die geit Heidi probeert er nu in de dagboekkamer een goeie draai aan te geven. Niets verandert het feit dat ze zich als varkens gedragen hebben. Als zwijnen. Zeugen, more like.

Enfin alle vrouwen zijn genomineerd. Zeer zeer zeer goed, en ik hoop dat die Ester naar huis mag. Of neen, die Sabrina. Of neen, alletwee.

Ah, l’embarras du choix.

Pfah. Het spel zit op de wagen in Big Brother. Nu denkt die stomme Bianca dat ze naar huis moet. Het kalf.

Niet dat het een verrassing was of zo. En niet dat ik mij in de vragen kon vinden, laat staan de antwoorden.

A different quiz, what strange type of person are you?
brought to you by Quizilla

En nu heeft Davy, den idioot, gesproken. En de vrouwen zijn zich aan het verkneukelen, maar ze beseffen niet dat het op hun hoofd is. De kiekens.