Zegt Wim (Allegaert, fijne collega van mijn vorig werk bij Griffo):
Heb wat zitten rondsurfen in je dagboek, was een fijne ervaring na de dramatische laatste dagen … en zo wordt een mens ouder, grrr sophie is gisteren gestorven.
Help. Ik weet niet wat gezegd of gedacht. Ik moet er niet aan denken.
Het komt dichterbij voor ons allemaal, zoveel weet ik wel. De vader van mijn vader is relatief jong gestorven, in 1983: 67 jaar. Wat mij sindsdien altijd bijgebleven is, is wat mijn vader zei. Eén van zijn eerste gedachten toen hij het nieuws hoorde, zei hij, was “en nu is het aan mij”. Vorig jaar is de moeder van Sandra gestorven, en inderdaad, ik had hetzelfde. Nu is het aan onze generatie om te overlijden.
Zucht. Wim: sterkte. Ik kende Sophie niet, en het is al zo lang geleden dat ik u nog gezien heb dat ik niet weet of het onverwacht was of niet, wat er aan de hand was en of er tijd is geweest –neen, er is nooit genoeg tijd, zoveel weet ik wel — oh Christ, ik weet het niet. Sterkte.
Kinda puts my stupid problems in perspective, don’t it?