OK, Neil Diamond mag dan al een reactionaire zak zijn (The Pot Smoker’s Song, anyone?) en vol met misplaatste Amerikaansheid (Coming To America?), maar hij heeft toch maar prachtige dingen gemaakt.
Solitary Man, Song Sung Blue, Shilo, You Don’t Bring Me Flowers, Love On The Rocks, I’m A Believer, Coming To America, heel Jonathan Livingstone Seagull, … Tsss.
Reacties
3 reacties op “OK, Neil Diamond mag dan”
Ik was het met je eens tot Jonathan Livingstone Seagull…
Ach, ik ben er op opgegroeid: mijn vader legde die plaat op van zodra mijn moeder buiten gehoorsafstand was. Zeker een jaar aan een stuk.
En dan is hij overgestapt op The Dubliners, Planxty en Gilber O’Sullivan.
En ergens tussendoor was er nog een hele periode Nuova Compagnia di Canto Popolare. Nothing like italiaanse ethnische muziek om een mens ’s morgens wakker te krijgen.
Grappig! Ik heb wat muziek betreft een verantwoorde smaak (denk ik), alleen als het om muziek gaat die mijn ouders draaiden kan ik kunst en kitsch echt niet meer onderscheiden. Ik zit nu Coming to America te luisteren en een brok jeugdsentiment stort op me neer. En mijn ouders zijn daarna ook de Dubliners gaan luisteren.
Ook Fleetwood Mac, Supertramp, Dire Straits, Kate Bush, Simon & Garfunkel, maar ook John Denver. En ik vind het allemaal goed.