Die nieuwe Dune-boeken van Brian Herbert en Kevin Anderson. Zucht. ’t Zijn geen slechte boeken hoor, daar niet van.

Maar ’t is een beetje alsof Christopher Tolkien een boek zou geschreven hebben over de avonturen van Alatar en Pallando: iets dat mij mateloos intrigeerde (waar gingen de Ithryn Luin met Radagast naartoe, en waarom zijn ze nooit teruggekomen), en waar ik mijn hele leven zal mee rondlopen omdat er gewoon niet meer over te vinden is.

Zelfde met de originele Dune: wat was precies de Butlerian Jihad? Waarom zijn de Atreides en de Harkonnen zo kwaad op mekaar? Wat is er gebeurd met de Aarde? Waar komen CHOAM en de mentats en Suk conditionering en de navigators en de Bene Gesserit vandaan?

Allemaal vragen die beantwoord worden dus. En eigenlijk wel spijtig dat ze beantwoord worden, want de antwoorden zinnen mij niet allemaal. Het is, om te beginnen, allemaal een beetje te toevallig. Zo van “jaja, Hecate zal wel nét op het juiste ogenblik bij Ix toekomen” en “kijk kijk, wie we daar hebben, Gilbertus Albans”.

Bah.

Maar ik ga ze wel blijven kopen natuurlijk.

[voor de geïnteresseerden: de oude chronologie, vóór de meest recente trilogie er was]