Het schoolfeest toen ik in het tweede jaar humaniora zat: een vreemde bedoening. Ik had er mij vanalles bij voorgesteld en mijn ouders opgetrommeld, met ergens in het achterhoofd het idee dat er optredens en demonstructies en zo zouden zijn, maar het bleek eigenlijk gewoon helemaal niets te zijn. Een bodega, denk ik, waar mijn ouders waarschijnlijk een glas gedronken hebben.

Denk ik, want ik weet het niet: ik was met mijn broer naar de ene activiteit die er was: een filmvoorstelling. En ook dat was een beetje een eufemisme: een halfleeg klaslokaal met vooraan een kleine kleurentelevisie, en een derdegeneratie grijsgedraaide VHS-tape erin. Klank als vanuit een rioolput, kleur als  stond er een aquarium vol afwaswater voor de tv.

En toch is het mij altijd bijgebleven: de film was Dune van David Lynch. Machtige, máchtige film. Ik begreep er geen knijt van, maar ik was er wel helemaal van omvergeblazen.

Natuurlijk meteen Dune gelezen, en Dune Messiah, en Children of Dune, en tegen dan werd het allemaal wat te veel voor mijn dertien jaar oude zelf — de rest heb ik later gelezen. Ik had wél al redelijk snel door dat de film maar ergens in een heel verre verte te maken had met het boek (die weirding modules in de plaats van prana-bindu dinges, cringe), maar toch: de eerste indruk is gebleven, al die jaren, dat het een fantastische film was

Naar aanleiding van de dertigste verjaardag vond ik het geen verkeerd idee om er Louis mee kennis te laten maken. Op een groot scherm in de living, met degelijk lawaai en alles, en guess what? het bleef helemaal, helemaal overeind. Met de boeken gelezen te hebben nog veel meer dan zonder de boeken gelezen te hebben: oh, Chani en Irulan! En Alia! En kijk, Duncan begot! En ze vermelden Ix en de Bene Tleilax! En de Missionaria Protectiva!

Maar zelfs zonder de boeken: Louis was er helemaal mee weg. Mission accomplished!