We moeten daar eerlijk in zijn: weinig of niets is zo goed als wat Toto heeft gedaan voor Dune. Toto en Brian Eno, moet ik zeggen. Ik ben één van die mensen die de film van Lynch fantastisch vond, vanaf de eerste keer dat ik hem zag, als een derdegeneratie versleten VHS-kopie op een kleine kleurentelevisie in een verduisterd klaslokaal tijdens een schoolfeest. Levensveranderend goed, zelfs na al die jaren, en zelfs met de afgrijselijke green screen en zelfs met de manier waarop hij de boeken zowel in het detail als in het algemeen totaal verkeerd begrepen heeft.

(Ja, ik heb de boeken gelezen, natuurlijk. Alle boeken. Ook de pijnlijk slechte van Brian Herbert en Kevin J. Anderson. En ja, ik heb ook de miniseries gezien. En de games gespeeld. De comics gelezen. Ik blijf erbij dat de film van Lynch een meesterwerk is.)

De muziek: magisch. Het is één van de eerste CD’s die ik gekocht heb toen ik een CD-speler had, en ik luister er nog regelmatig naar. Dat en de soundtrack van Blade Runner: seminal.

De muziek van de nieuwe Dune is iets anders. Het is niet wat ik ervan verwacht had. Maar wél uitstekend en indrukwekkend, natuurlijk. Dit interview met Zimmer (en kornuiten) is essentieel:

…ter voorbereiding van deze live-uitvoering: