Het lukte niet meer om de leidingen uit elkaar te houden, van morfine en glucose en inspuiten en aftappen en pompen–de korte pijn dan maar: alles, op de blaassonde na, uitgetrokken.

Wat wil zeggen dat ik hier bijna geheel au naturel lig: ik moet er zelf voor zorgen dat ik genoeg water binnen heb (“urine zeer donker en troebel hé meneer?”), er zijn geen afspraken voor pijnstillers dus ik moet zelf maar pillen vragen, dat soort dingen.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik krepeer van de pijn, maar ze is er wel voortdurend: mijn onderrug vooral. En bruuske (ha!) bewegingen zijn uiteraard helemaal out of ze question.

Voor de tijd dat ik vanavond wakker ben, ga ik voorzichtigjes wat proberen wrikken links en rechts en op en neer, tegen overmorgen als ik dan recht moet, zal het misschien niet zo’n verrassing meer zijn.