Toen ik projectionist was in de Studio Skoop (is dat écht al meer dan tien jaar geleden?) heb ik mezelf voorgenomen om te proberen nooit meer te lachen of ongeduldig te zijn als mensen ogenschijnlijk eenvoudige dingen niet gedaan kregen. Dingen als een hamburger op een degelijke manier in elkaar steken. Of een auto starten. Of een verkoopsgesprek op gang trekken. Of, jawel, een film in gang steken.
Hoe moeilijk kunnen die dingen zijn, juist? Wel–zéér moeilijk. Weet ik uit eigen ervaring. Vandaar dat ik (al lijkt het vaak niet zo, ik weet het) eigenlijk een zeer geduldige en tolerante mens ben. No, really!
Voornemenstijd dus maar weer:
- paradoxaal genoeg misschien, kwestie dat het niet echt goed zal gaan, maar toch: veel meer beginnen doen thuis. Met de kinderen, en met Sandra, en met het huishouden
- gezonder leven, bijvoorbeeld al beginnen met pakweg 50 kilo afvallen–niet alleen een goed idee op zich, maar (a) nu ik tot mijn verbazing heb geconstateerd dat het (voorlopig) met mijn bloeddruk en cholesterol en hart en zo eigenlijk behoorlijk zeer goed zit, houd ik dat best zo, en (b) mijn rug zal het anders ook niet aan kunnen
- taken verdelen, budgetten opstellen en volgen, ‘t is te zeggen: eindelijk eens de papierwinkel thuis georganiseerd bedwingen en organiseren
- nutteloze brol wegsmijten
- mijn haar afknippen
- van zodra het kan met mijn rug: rijbewijs halen (als mijn benen nog werken natuurlijk)
Ik zal nog wel op dingen komen, maar nu is ‘t tijd voor pijnstillers!