Daarjuist een auditief madeleineken ervaren: De vogel, van ene Tim Visterin. Het was alsof ik weer op de kleuterschool zat, zo onlosmakelijk is dat liedje verbonden met mijn allerprilste jeugd.
ach meneer een mooie vogel wil ik zijn
met sterke vleugels alstublieft meneer Merlijn
een mooie vogel in de lucht
met pluimen, poten en een vlucht
en alle kleuren van de regenboog
En zoals meestal bij dergelijke momenten, kwam de hele smikkel van die tijd ook mee. De nonnen van Sint-Theresia. De rode baksteen van koer van de kleuterschool, met gaatjes waar generaties kleuters papiertjes in gewurmd hadden. De gietijzeren paal waar ik elke speeltijd mijn rechterarm rond haakte en op mijn eentje de hele speeltijd ronddraaide terwijl de andere kinderen Pippi Langkous speelden. De zeldzame dagen dat ik een vitabis meekreeg, waarvan ik dan de onderkant half afbeet zodat ik een pistool had. De keren dat we met de hele klas naar de speeltuin gingen en hoe ik doodsbang was dat mijn vingers tussen de toestellen zouden blijven zitten. Kastanjes rapen. Foto-opportunity bij de meneer met het witte paard één keer per jaar. De keer dat de dokter langskwam voor de pokkeninspuiting. De keer dat ik op het toilet zat en er geen papier meer was. Papiertjes scheuren en vastplakken. Stokjes van lekstokken om lijm mee aan te brengen, en de onvermijdelijke desintegratie van de stokjes die zelf van opgerold papier gemaakt waren. De hele klas rond de tafel en samen aan één grote collage plakken. Leren visschubben tekenen.
Mensen ik ben daar miserabel geweest.
Ce n’est pas Flaubert mais Proust !
bleh, turellement