Miserabel. De gevolgen van zo’n zadelanesthesie, gecombineerd met een dag medicatie vergeten nemen, gecombineerd met een kluts yoghurt die al een dag uit de frigo stond: niet zo fijn.

Maar voor de rest: ik heb geslapen van ongeveer vier uur ‘s nachts tot 12u30, en dan weer van 13u45 tot 19u30. Wat dus eigenlijk een ongelooflijk succes zou moeten zijn, ware het niet dat ik daardoor vandaag maar in totaal 880 ml gemictureerd heb (leve eufemismen!), terwijl dat met een blaasontsteking eigenlijk zeker 2500 ml zou moeten zijn.

Ah the joys of feeling sorry for oneself.

En op datzelfde elan: het is nog eens Parenthood op de televisie. Uitstekende film. Ik herinner me dat ik er in de Decascoop tranen met tuiten om heb zitten wenen. De onvermijdelijkheid dat opvoeding altijd verkeerd afloopt, jazeker. These are kids, not appliances. They’re messy.

Vandaag was het Lieve en Jan’s feestje. We zijn maar een goed uur gebleven. De band was goed (blues, en Beatlescovers), en ik wou echt wel blijven, maar die yoghurt in mijn maag was het daar helemaal niet mee eens. Dat, en we waren wat ongerust dat Jan zijn trommelvliezen zouden scheuren 🙂

Jan, die trouwens al helemaal een bibendumpje wordt:

Ik had hem vandaag vast, en het was de allerleerste keer dat ik het gevoel had dat ik niet “de baby” in mijn armen had, maar Jan, broer van Zelie en Louis, die binnen een paar maand zal stappen, een paar maand later woordjes zal zeggen, binnen een paar jaar naar school zal gaan, en een paar jaar daarna een puber zal zijn en ons verantoordelijk zal stellen voor al wat mis loopt in de wereld.

Een vreemd gevoel.