Het was de vorige keer niet gelukt om naar Rozen Lens te gaan. Enfin, ‘t is te zeggen: het is wel gelukt, maar ze waren gesloten.

Hersedoense vandaag, en ‘t is ongelooflijk hoeveel er op minder dan drie weken kan veranderen. Vorige keer waren nagenoeg alle rozen dicht, nu leek het alsof een meerderheid van de rozen uitgebloeid waren.

We zijn er naartoe geweest met Jan en Lieve en Marie en Louise en hun hond, Fanny. Lieve heeft denk ik vijf rozen gekocht en wij één. Een klimroos, voor tegen de muur van ons achterhuis. Het is een Guirlande d’Amour geworden, en ze is ondertussen al geplant:

‘t Is (of beter, ‘t wordt) een witte. Met kleine bloemetjes. Die door blijven bloeien. Die door Lens zelf ontwikkeld is.

Afijn. Na Lens zijn we naar Oostende gegaan. Sandra had een parkeerplaats gevonden aan het casino, Jan heeft Lieve en de kinderen afgezet en is op zoek gegaan naar een parkeerplaats, via de vismijn.

De volwassen mensen op een terras, de kinderen ingewreven en naar het strand. Wil het toeval toch wel dat Zelie daar op dezelfde (franssprekende) twee kinderen valt waar ze vorige maand mee gespeeld heeft zeker?

‘t Was niet te warm, niet te koud, de kinderen waren braaf, the works. Achteraf zijn we naar de Quick in Sint-Denijs geweest (I know 🙂 en hebben de kinderen daar nog tot een uur of halfnegen in de speeltuin gespeeld.

Een fijne dag. Een goeie zaak ook dat ik nog massale hoeveelheden pijnstillers liggen had, want mijn rug had al bij het toekomen in Oostende een sluipaanval op mijn pijncentrum ingezet.