Dàt was iets raars: ik kwam binnen voor het jobinterview op het Europacollege, er zat een heel panel mensen, die zeiden hallo en verlieten de kamer, en ik werd alleen gelaten met wat lege bladeren. Dat ik in tengels en in tfrans telkens een A4 tekst over het College moest schrijven. Op basis van een lijstje met puntjes.

Een uur later (waarvan 35 minuten om twee leesbare teksten te proberen produceren op basis van een klad): teksten klaar, panel weer binnen, en het interview kon in ’t echt beginnen.

Enfin, nog een uur of twee later of zo was het over. Ik heb a priori niet de indruk dat het over de hele lijn een onverdeelde mislukking geweest is.

Vriendelijke mensen, de positie lijkt me if anything nog interessanter dan ze op het eerste gezicht al was, en we zullen, vermoed ik, wel zien.

En het blijft hallucinant dat mijn vader er mij geen woord van gezegd had. Tsss.