Of scrunch. Of een andere onomatopee. Wàt het precies zal zijn, weet niemand, maar dàt er één komt, is wel zeker.

Zonet van ondertussen al een derde arts gehoord dat het metaal in mijn rug het zal begeven. De druk op de hele constructie, en met name op de schroeven en de overgebleven stukken wervel waar ze in gedraaid zitten, is dermate groot, dat het zelfs geen kwestie is van of, maar wel van wanneer.

Het helpt dat ik zo’n 61 kilo minder weeg dan in januari, maar het is blijkbaar een mechanisch iets.

Ah well. Ik kan alleen maar hopen dat het beetje bij beetje slechter wordt. Dat, om in termen van het rapport van de expert, de resorptieproblematiek en de loosening langzaamaan meer en meer pijn veroorzaken, dat ik dan op een dag het niet meer kan uithouden en het hospitaal binnenstap (-strompel, -gerold word) voor een operatie.

Ik hoop dat ik niet op een dag een catastrofale collaps heb terwijl ik net een trein opstap of zo.