’t Was te peizen: een dikke vier uur geslapen, een zware rugzak rondslepen, uren vliegtuig, uren op een stoel zitten, en ’t is koekenbak natuurlijk.

Mijn ruggenmerg heeft een sluipaanval ingezet op de rest van mijn centraal zenuwstelsel, en ik ben dan maar na het eten naar mijn pijnstillers geslopen.

Och here, arme ik, meelijwekkend, snif 🙂

Nu, ’t is waar dat ik het niet uithoud van de pijn, maar het is ook wel waar dat ik als ik echt zou willen, ik er mits een serieuze dosis pakweg valtran nog wel voor een paar uur tegen zou kunnen. Maar dan zou ik morgen geen mens meer zijn. En dus is het maar reculer pour mieux sauter: morgen fris en monter weer op naar nieuwe avonturen!