Zo. Het weekend zit er op. Ik had wilde plannen: gaan eten vrijdagavond, of nee, zaterdagmiddag, of nee, zaterdagavond, of nee, zondagmiddag, de nieuwe beesten op de koer fotograferen, allerlei dingen voor het werk doen, allerlei dingen voor andere websites doen, dingen schrijven, dingen lezen, dingen bekijken, mijn gerepareerd uurwerk gaan afhalen, keukenfabrikanten contacteren, naar keukenwinkels gaan kijken, … maaaarrr. Twee dingen: vrijdagavond nét iets te veel gedaan, en World of Warcraft.

Vrijdagavond: ik zat om kwart na zeven nog op het werk in Brugge toen ik Sandra belde om te zeggen dat ik binnenkort af zou komen maar nog net iets ging af maken, en ik te horen kreeg dat zij met Zelie naar een schoolkinderdiscodansfuif moest gaan om halfnegen ten laatste. En dat ik dus tegen dan ten laatste thuis moest zijn.

Om 19u19 vertrokken boven op het tweede verdiep in de Dijver, in gestrekte draf door een volledig ondergesneeuwd Brugge te voet naar het Station gelopen, en ik had de trein van 19u31 gehaald als ik niet gaan kijken was naar de uurrregeling dewelke de snelste was, die van 31 of die van 36. Tegen dat ik dertig seconden later wist dat het die van 31 was, was ik nét op tijd om op het perron te staan en de conducteur te zien instappen.

Aaaargh!

Bon, de trein van 36 genomen, die tussen Brugge en Gent Sint-Pieters zo ongeveer om de zeven huizenblokken stopte, en toekwam ergens net na acht uur. Geen onmiddellijke aansluiting naar Gent Dampoort, dus ik naar buiten gelopen naar de taxi’s. Geen taxi’s te zien. Wachten op een taxi. Geen taxi. Tot het laatste moment wachten op een taxi, en dan toch maar terug naar binenn gerend en de trein naar Antwerpen genomen die in Dampoort stopt.

Uit het station gesprint om de bus naar Sint-Jacobs te halen, er net één zien voorbijrijden. Uit frustratie met volle macht een frontale mokerslag gegeven tegen het reclamepaneel van het bushok, denkend dat het een zacht plastieken ding was. Op redelijk zeer pijnlijke wijze ontdekt dat het zeer massief glas was dat hoegenaamd niet meegaf. Ik kan tot op vandaag niet met mijn middenvinger type, zo pijnlijk is mijn kneukel.

Als Een Leeuw In Een Kooi^TM staan draaien tot de volgende bus. Opgestapt, afgestapt aan Sint-Jacobs. Door de glibberige sneeuw naar huis gebeend, en daar om twaalf voor negen toegekomen.

En ik voelde me toen eigenlijk niet zo slecht, van de adrenaline ongetwijfeld.

Helaas, de volgende dagen: no such luck. Lees na waar er overal staat dat ik iets anders gedaan heb dan voorzichtig wandelen: het was zo ongeveer de grootste inspanning die ik op meer dan en jaar geleverd heb. Mijn rug, spieren rond mijn bekken waarvan ik niet eens wist dat ik ze had, mijn rechterhand, mijn linkeronderarm die tussen een verkeersbordpaal en een straathoek had klemgezeten in Brugge (don’t ask), mijn elleboog waar ik er mee tegen de muur gebotst was: pijn!

Enfin, veel pijnstillers, industriële hoeveelheden Läkerol Salmiak en Jenkki Salmiakki en twee dagen platte rust later is het al veel beter.

En World of Warcraft: tja. Ik heb dit weekend iets van een 36 uur gespeeld denk ik. Helemaal alleen. In een MMORPG, ik weet het. Maar goed. Level 17 Paladin. Een mens blijft bezig.