Er is één ding goed aan het feit dat mijn Tabletpc wachtende op vervanging is: dat ik weer meer met de hand schrijf.

Ik heb altijd een afgrijselijk geschrift gehad, maar ik schrijf tegenwoordig wel heel graag, vreemd genoeg. Sinds een paar jaar doe ik dat met verscheidene goeie pennen in Moleskines die ik (al jaren) op tinternet bij Mojo haal. [Maar als ik hoor dat ze ook in Gent verkocht worden… dringend gaan kijken en een voorraad inslaan!]

De pennen die ik gebruik zijn ten getale van twee: een Lamy Persona die ik in 2002 voor mijn verjaardag gekregen heb van de hele familie…

 en een Parker waarvan ik me de naam niet meer kan herinneren en die op mijn werk ligt:

[Daarnaast heb ik twee pennen die ik niet gebruik wegens te zwaar, en ook wel wegens vrees ik te duur: twee pennen die ik, geloof het of niet, gevonden heb: een (echte, oude) Mont Blanc 149, op de grond gevonden in de Universiteitsstraat, en een andere Mont Blanc, voor zover ik zie met een serienummer en in massiefachtig goud en/of platina, met ruimte voor personalisering maar zonder naam op de cartouche, en kennelijk vele jaren oud. Ik durf niet te bedenken hoeveel die dingen kosten, in ieder geval meer dan ik er ooit aan zou uitgeven, en als iemand ze zou verloren hebben, respectievelijk twaalf en negen jaar geleden: laat het maar weten.]

Maar de twee pennen die ik heb, gebruik ik dus wel. Nu meer dan ooit, sinds de Tablet dood is. En het moet gezegd: het is een onbeschrijflijk sensueel gevoel, met een vers gevulde pen op een well-worn Moleskine te schrijven. Echt serieus.